Όχι πολύ μακριά μας ηχούν σειρήνες πολέμου. Το πετρέλαιο είναι η θρυαλλίδα των πολέμων, όχι ως εύφλεκτο υλικό. Ανέκαθεν αυτή είναι η αιτία. Όχι πολύ μακριά μας άμαχοι συνεχίζουν να σκοτώνονται καθημερινά, άνθρωποι συνεχίζουν να χάνουν τα σπίτια και τις πατρίδες τους. Αύριο ίσως είμαστε εμείς. Πιόνια στην ίδια ακριβώς σκακιέρα.
Στην Αυστραλία έχουν καεί τόσα εκατομμύρια τετραγωνικά εκτάσεων που ισοδυναμούν με το μέγεθος του κράτους της Δανίας. Έχουν καεί 500 εκατομμύρια ζώα κι έχουν χάσει τη ζωή τους 22 άνθρωποι. Με θερμοκρασίες ρεκόρ 100.000 άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους ενώ χιλιάδες κατοικίες έχουν καταστραφεί. Όλα αυτά μέχρι στιγμής. Δεν είναι που στην Αυστραλία μένουν οι μισοί συγγενείς μας, ούτε που μεγάλωσα με λούτρινα κοάλα και καγκουρό και πιάτα στους τοίχους με το σχήμα της Αυστραλίας. Δεν είναι προσωπική συγκίνηση. Είναι παγκόσμια ανησυχία.
Το σπίτι μου δεν είναι στη Λευκάδα. Το σπίτι μου, το σπίτι μας, είναι ολόκληρη η γη. Είναι το χώμα και οι θάλασσες που έχουν μολυνθεί άπειρα από το πλαστικό. Δεν είναι μόνο αυτό που βλέπουμε αλλά κι αυτό που δεν βλέπουμε με γυμνό μάτι και εισχωρεί στους οργανισμούς μας μέσω όλων αυτών που τρώμε και πίνουμε. Το τι αναπνέουμε λίγο πολύ το υποπτευόμαστε, ειδικά όσοι ζουν στις πόλεις.
Δεν ξέρω αν μας παίρνει άλλο να αδιαφορήσουμε. Οι ολοένα αυξανόμενες τραγωδίες από φωτιές, πλημμύρες, σεισμούς, δεν μας αφήνουν πολλά περιθώρια. Θα πρέπει να είσαι χαζός για να πιστεύεις ότι δε σε αγγίζει τίποτα κι η μόνη έγνοια να είναι μια ωραία φιλτραρισμένη σέλφι στο Instagram και μερικές σακούλες ψώνια ακόμη.
Ο δρόμος δεν είναι ο στρουθοκαμηλισμός, ούτε η κατάθλιψη. Μονόδρομος είναι η συνειδητοποίηση του πως μπορούμε να αλλάξουμε εμείς τις καθημερινές μας συνήθειες. Έχοντας πάνινες σακούλες για τα ψώνια στο S/M και στο μανάβικο. Έχοντας δικό μας ποτήρι για τον καφέ και δικό μας καλαμάκι. Έχοντας το δικό μας επαναχρησιμοποιούμενο μπουκάλι, όπως είχαμε μικροί το παγουρίνο μας. Προσπαθώντας να μειώσουμε τα απορρίμματά μας και το πλαστικό. Χρησιμοποιώντας περισσότερες φορές αυτά που αγοράζουμε.
Ο δρόμος δεν είναι ο στρουθοκαμηλισμός, ούτε η κατάθλιψη. Μονόδρομος είναι η συνειδητοποίηση του πως μπορούμε να βοηθήσουμε ουσιαστικά τον συνάνθρωπό μας που υποφέρει, ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος, θρησκείας, σεξουαλικού προσανατολισμού. Η ανθρώπινη ζωή έχει ακριβώς την ίδια αξία, ανεξαρτήτως όλων των παραπάνω χαρακτηριστικών. Ας αφιερώσουμε περισσότερο από τον προσωπικό μας χρόνο για το συνάνθρωπο αλλά και το συλλογικό καλό. Ας αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο για να καθαρίσουμε τις πλατείες μας, τους δρόμους μας, τις παραλίες μας. Ας συμμετάσχουμε περισσότερο σε ομάδες. Ας αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο στις τέχνες.
Δεν είναι μακριά τίποτε από τα παραπάνω. Ένα βήμα τη μέρα. Έτσι κατακτάμε την εβδομάδα, έτσι τον μήνα, κ.ο.κ. Ας χαμογελάμε περισσότερο, ας προσπαθήσουμε πιο πολύ κι ας διαμαρτυρόμαστε λιγότερο. Ας πιστέψουμε περισσότερο στον εαυτό μας και στη δύναμη που έχουμε μέσα μας. Ας πιστέψουμε περισσότερο στα θαύματα. Τα έχουμε περισσότερο από ποτέ ανάγκη.
Καλό, δημιουργικό κι ελπιδοφόρο 2020!
Ειρήνη Βονιτσάνου