Η ποιητική συλλογή της Νάνη αναδεικνύει μια αυθυπόστατη φωνή που ξέρει να αντέχει στις δοκιμασίες του χρόνου, υψώνοντας ένα δυναμικό ποιητικό ανάστημα, που δεν ενδίδει στην τραγική επενέργεια της φθοράς. Σφυγμομετρεί την παροντική στιγμή, αποζητά τη μαγεία του έρωτα στο καθετί που την οδηγεί στην εσωτερική πληρότητα και εναρμόνιση. Οι έντονες υπαρξιακές ανησυχίες συνυπάρχουν στη συλλογή με τους φιλοσοφικούς προβληματισμούς για την πορεία του ατόμου μέσα στην αποπροσωποποιημένη χοάνη του σύγχρονου κόσμου. Για την ποιήτρια, η τραγωδία του ανθρώπινου πεπρωμένου όσο και το μεγαλείο του είναι η γόνιμη προσέγγιση των σιωπών, των μικρών αυτών στιγμών που μένουμε μόνοι μας, στο δικό μας προσωπικό καταφύγιο ως βάση για μια ατέρμονη υπαρξιακή βυθομέτρηση.
Βασικά χαρακτηριστικά του ποιητικού της λόγου είναι η αναπαραστατική του δύναμη, η υποβλητικότητα των εικόνων, η ψυχογραφική ένταση, ο καταιγισμός της ροής, η μουσικότητα της έκφρασης, η ικανότητα σύζευξης των αντιθετικών εννοιών στην προοπτική συγκόλλησης των θραυσμάτων του παρελθόντος. Ο ενίοτε ανιχνεύσιμος σκεπτικισμός της δεν αίρει την αισιόδοξη ενατένιση της ζωής ούτε την ελπιδοφόρα προσμονή του αύριο. Η Νάνη δίνει μια διασταλτική δύναμη στο παρόν και με μια αφοπλιστική αμεσότητα μυεί τον αναγνώστη στην ιεροτελεστία των χρονικών της αναβαθμών. Αποκαθηλώνει τον χρόνο από τον μονόδρομο των όσων πέρασαν για να απεγκλωβιστούν από την καταδίκη της λησμονιάς. Ενεργοποιεί το τέλος ώστε να αποτελεί αδιάτρητα μια νέα αρχή στο διηνεκές. Απαγκιστρώνει από το πηγάδι των αναμνήσεων τον παιδικό εαυτό της και τον αποθέτει αυτούσιο στην ωριμότητα του λειασμένου της ποιητικού χρόνου.
Δρ. Κοσμάς Κοψάρης, κριτικός.