Η Μαλάλα Γιουσαφζάι, ως γνωστόν είναι το κορίτσι από το Πακιστάν, που
σε ηλικία έντεκα ετών έγραψε στο BBC Urdu για τη ζωή υπό το καθεστώς των Ταλιμπάν.
Αυτός ήταν και ο λόγος που το 2012 έγινε στόχος δολοφονικής επίθεσης την ώρα που επέστρεφε σπίτι της με το σχολικό λεωφορείο.
Την πυροβόλησαν στο κεφάλι και το ότι επέζησε ήταν θαύμα.
Το 2014 και μετά από πολλές διεθνείς διακρίσεις, η νεαρή Μαλάλα σε ηλικία δεκαεπτά χρονών, τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, «για τους αγώνες της εναντίον της καταπίεσης των παιδιών και των νέων και για την υπεράσπιση του δικαιώματος των παιδιών στην εκπαίδευση»
“ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΜΟΛΥΒΙ ΤΗΣ ΜΑΛΑΛΑ”
Είναι ένα από τα βιβλία που η ίδια έγραψε , με το οποίο περιγράφει την αληθινή ιστορία της λαχτάρας ενός κοριτσιού για έναν καλύτερο κόσμο.
Η Χριστίνα Κωτσαντή, είναι μια 7χρονη μαθήτρια, συμπατριώτισσα μας, που ζει στην Αθήνα και πηγαίνει στη Β’ Δημοτικού…
Πριν λίγες μέρες η δασκάλα διάβασε στην τάξη της το συγκεκριμένο βιβλίο και αμέσως μετά ζήτησε από τους μαθητές να γράψουν μια έκθεση με θέμα: «Αν είχα το μαγικό μολύβι της Μαλάλα»
Έτυχε να διαβάσω αυτά που έγραψε με το “ μαγικό της μολύβι” η μικρή Χριστίνα και θεώρησα τα λόγια αυτού του 7χρονου παιδιού ξεχωριστά.
Σκέφτηκα, μέρες που είναι, να τα μοιραστώ μαζί σας, με μία μόνο επισήμανση από πλευράς μου:
Όσο υπάρχουν ακόμη παιδιά με τέτοιες ευαισθησίες, ο κόσμος δε μπορεί παρά να γίνεται καλύτερος!!!!!!
Διαβάστε λοιπόν τι έγραψε η Χριστίνα.
«Αν είχα κι εγώ το μαγικό μολύβι της Μαλάλα θα μπορούσα να ζωγραφίσω ένα κόσμο πιο καθαρό, πιο ειρηνικό και πιο δίκαιο, για να ζουν όλοι καλά και ευτυχισμένοι.
Για μένα και την οικογένειά μου θα έφτιαχνα ένα σπίτι με κήπο γεμάτο λουλούδια.
Για τη θεία μου θα έφτιαχνα μια δουλειά πιο κοντά γιατί μένει μόνη της στην Κύπρο.
Για τη γιαγιά μου θα έφτιαχνα ένα ρομπότ για να κάνει όλες τις δουλειές και να μην κουράζεται.
Για τον μπαμπά μου θα έφτιαχνα ένα αυτοκίνητο που τρέχει και θα έσβηνα την κίνηση, για να έρχεται πιο γρήγορα από τη δουλειά στο σπίτι και να προλαβαίνει να παίζουμε περισσότερο.
Και για μένα μου φτάνει να κάνω τους άλλους χαρούμενους.
Για τον κόσμο, αρχικά θα έσβηνα τους πολέμους και όλα τα όπλα που υπάρχουν στη γη, ακόμα και τα ψεύτικα.
Θα ζωγράφιζα παντού ειρήνη, σχολεία και παιδιά.
Και το πιο σημαντικό θα έκανα τους ανθρώπους πιο καλούς και ευγενικούς. Ότι καταστράφηκε από τους πολέμους θα το ξαναέφτιαχνα εγώ ακόμα πιο καλό.
Στις χώρες όπου ο πόλεμος έχει γκρεμίσει πόλεις , χωριά, σχολεία, νοσοκομεία θα τα ζωγράφιζα όλα από την αρχή.
Καινούρια νοσοκομεία για να γίνουν όλοι οι άνθρωποι γρήγορα καλά.
Θα έφτιαχνα σούπερ μάρκετ που θα είναι γεμάτα τρόφιμα και γλυκά.
Για όλους τους πρόσφυγες ή και για όποιον έχει χάσει το σπίτι του και τη γειτονιά του θα ζωγράφιζα δωρεάν φαγητό, ρούχα και ένα σπίτι. Μέχρι να γυρίσουν στη χώρα τους και να γίνουν ξανά χαρούμενοι. Θα έφτιαχνα ότι μπορεί να τους βοηθήσει. Φροντίδα, χιλιάδες ρούχα, παιχνίδια, ζεστό φαγητό, παπούτσια και νερό.
Θα ζωγράφιζα χαμόγελα και θα έσβηνα τον φόβο και τη στεναχώρια.
Θα ζωγράφιζα επίσης περισσότερο μυαλό σε όσους αποφασίζουν να κάνουν πολέμους και δεν αγαπάνε την ειρήνη και την ισότητα στη γη.
Για τον πλανήτη θα έφτιαχνα δέντρα, λουλούδια, χορτάρι και θα έσβηνα τα καμένα δάση και θα τα ξαναφύτευα. Θα έσβηνα τα σκουπίδια και τη μόλυνση του περιβάλλοντος και θα ζωγράφιζα μόνο πράσινο παντού για να ομορφύνω τον πλανήτη. Θα φύτευα δέντρα σε κάθε γειτονιά και συνοικία. Σε όλα τα πεζοδρόμια θα έφτιαχνα δέντρα, θάμνους και λουλούδια. Οι πόλεις θα είναι έτσι πιο όμορφες και οι άνθρωποι θα μάθαιναν να αγαπούν τη φύση.
Εύχομαι όλα αυτά που έγραψα γρήγορα να πραγματοποιηθούν, ειδικά τα πιο σημαντικά για τον πόλεμο και την καταστροφή που προκαλεί.
Έτσι ο κόσμος θα είναι πολύ καλύτερος, πιο όμορφος, πιο ίσος , πιο χαρούμενος και πιο πράσινος.»
Ένα βιβλίο, ένα μολύβι, ένας δάσκαλος και ένα παιδί μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. «Μαλάλα»