Το Λίβερπουλ βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του ποταμού Μέρσεϊ. Το λιμάνι του έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της βιομηχανικής επανάστασης στην Βορειοδυτική Αγγλία. Ο πρώτος σιδηρόδρομος στον κόσμο, κατασκευάστηκε στην γραμμή Λίβερπουλ – Μάντσεστερ το 1830. Σε αυτήν την πόλη συμβαίνουν, ιστορικά παράξενα πράγματα! Είναι ο τόπος που παίρνει σάρκα και οστά το αδιανόητο, το αδύνατο. Προσέξτε τι εννοώ…
Παράδοξο Νο1: Beatles και Άνφιλντ
Απρίλιος του 1964 και μια ακόμη ποδοσφαιρική σεζόν πλησιάζει προς στο τέλος της, στην Αγγλία. Το BBC στέλνει συνεργείο στο Άνφιλντ για ρεπορτάζ αλλά θέμα δεν είναι η Λίβερπουλ, που εκείνη την ημέρα νικά την Άρσεναλ και κατακτά το πρωτάθλημα. Ο τίτλος του ρεπορτάζ είναι «The other Mersey Sound» με θέμα ο κόσμος σε μία από τις κερκίδες κι η μοναδική του συμπεριφορά σε όλη την Αγγλία.
Η κερκίδα ήταν φυσικά το Κόρκι αυτή η συμπεριφορά έμελλε να αλλάξει για πάντα την ατμόσφαιρα στα γήπεδα. Μέχρι τότε στα γήπεδα υπήρχαν μόνο τα συνθήματα. Λέξεις, κάποιες φορές και φράσεις, που επαναλαμβάνονταν με ρυθμικά χειροκροτήματα. Αυτό αλλάζει, εκείνη τη σεζόν, στο Άνφιλντ. Το Merseybeat δεν ήταν πια ο ήχος που είχε κατακτήσει μόνο το Νησί, αλλά μέσω των Beatles είχε πλέον κυριεύσει όλον τον κόσμο. Τα παιδιά στο Kop ήξεραν αυτόν τον ήχο πολύ πιο πριν, τον άκουγαν στο υπόγειο του θρυλικού Cavern όταν έβλεπαν όλες τις ντόπιες μπάντες, τον θεωρούσαν δικό τους περισσότερο απ’ τον οποιονδήποτε.
Έτσι, όταν τα μεγάφωνα του σταδίου έπαιζαν τραγούδια από το Top10 πριν το ματς και στο ημίχρονο, ήταν λογικό το Kop να μετατρέπεται σε μια τεράστια χορωδία, ένα πρωτόγνωρο καραόκε. Αυτό που δεν συνέβαινε ποτέ στα live των Beatles [αφού εκεί το κοινό μόνο ούρλιαζε] γινόταν στο Kop. Εικοσιοκτώ χιλιάδες άνθρωποι, στοιβαγμένοι σε μια μόνο κερκίδα, ένωναν φωνές και κίνηση για να τραγουδήσουν μέσα σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο. Γνωρίζουμε όλοι ότι οι Beatles δημιουργήθηκαν στα τέλη του 1950. Η παγκόσμια καταξίωσή τους ήρθε τη δεκαετία του 1960, με τους φίλους της Λίβερπουλ να τους έχουν πάντα στο γήπεδο τους, σε περίοπτη θέση το συγκρότημα. Τόσο περίοπτη που σε έναν αγώνα η θρυλική εξέδρα Κop, γεμάτη χιλιάδες οπαδούς τραγούδησε το «She loves you» την ώρα του αγώνα με την Έβερτον!
Παράδοξο Νο2: Το Boot Room
Το συγκεκριμένο δωματιάκι του «Άνφιλντ», λίγο κάτω από την εξέδρα Main Stand, ήταν κάτι που μαρτυρούσε κι η ονομασία του [παπουτσοθήκη, δηλαδή]. Αλλά ξεχείλιζε ποδοσφαιρική φιλοσοφία, ιδέες, σχέδια κι οργάνωση για το μέλλον της Λίβερπουλ. Όλα είχαν ξεκινήσει από τον Μπιλ Σάνκλι και τη θητεία του στον πάγκο του συλλόγου. Ένας χώρος με ποδοσφαιρικά παπούτσια, αλλά και καλά κρυμμένα μπουκάλια Gin, για να συνοδεύει όποιες συζητήσεις γίνονταν αναφορικά με το αγωνιστικό κομμάτι, αλλά και τις συναντήσεις με αντίπαλους προπονητές μετά το πέρας των αναμετρήσεων στο «Άνφιλντ».
«Ένα παλιό ξύλινο τραπέζι, μερικές πλαστικές καρέκλες, ένα κομμένο χαλί, ένα ημερολόγιο στον τοίχο. Δίπλα του αποκόμματα εφημερίδων, σκισμένες φωτογραφίες γυναικείων μοντέλων. Και όλα αυτά σε ένα δωματιάκι 3Χ3». Τίποτα από την λιτή περιγραφή του Μπομπ Πέισλι δεν μαρτυρούσε πως o χώρος στον οποίο αναφερόταν, υπήρξε ίσως το πιο διάσημο μέρος ποδοσφαιρικής φιλοσοφίας. Και όμως μιλούσε για το περίφημο «Boot Room» της Λίβερπουλ, αυτό που για σχεδόν 30 χρόνια φρόντισε για την εκπληκτική όχι απλά ομαλή, αλλά τέλεια και διαρκώς ανοδική- διαδοχή από τον Μπιλ Σάνκλι στον Μπομπ Πέισλι, τον Τζο Φάγκαν έως και τον Κένι Νταλγκλίς.
Ήταν κάπου στα ’60, όταν πρώτος ο Σάνκλι πήρε το δωματιάκι που βρισκόταν δίπλα από τα αποδυτήρια των γηπεδούχων στο «Άνφιλντ» κι έβαλε τις βάσεις για την μετέπειτα αγγλική και ευρωπαϊκή κυριαρχία των Κόκκινων. Εκεί λοιπόν μαζεύονταν συχνά οι Σάνκλι, Πέισλι, Φάγκαν, αλλά κι οι Τομ Σόντερς και Ρούμπεν Μπένετ. Συζητούσαν για τακτικές, αναλύσεις αντιπάλων, μα πάνω απ’ όλα μοιράζονταν το ίδιο όραμα για τις αξίες που όφειλαν να διέπουν τη Λίβερπουλ, δημιουργώντας ουσιαστικά τον μύθο της. Ο Μπιλ Σάγκλι, το σημαντικότερο όμως που έκανε, ήταν ότι δέθηκε όσο κανείς ποτέ με τους οπαδούς. Αντάλλασσε μαζί τους επιστολές, τους στήριζε σε επίπεδο εργατικών συνδικάτων, τους ρωτούσε ακόμα και για τις επιλογές της 11άδας ή τους συμβουλευόταν για κάποια μεταγραφή. Πριν από τα παιχνίδια έπαιρνε το μικρόφωνο και τους εξηγούσε για το σύστημα, τις αλλαγές, τις σκέψεις του. Δεν ήθελε απλά να γράψει 2-3 αράδες στο βιβλιαράκι της αναμέτρησης. Επιθυμούσε, αποζητούσε, τρεφόταν και έπαιρνε ο ίδιος δύναμη και κουράγιο από εκείνη την αμεσότητα.
«Πάντοτε οι αντίπαλοι προπονητές έρχονταν στο καμαράκι για ένα ποτό και μια γρήγορη κουβέντα για το ματς που είχαμε παίξει. Θυμάμαι είχε έρθει κάποιες φορές κι ο Μπράιαν Κλαφ. Όμως δεν μιλούσε πολύ, απλά άκουγε. Αφουγκραζόταν ό,τι συνέβαινε εκείνη τη στιγμή. Μάθαινε, προσπαθούσε ν’ αντιληφθεί τι ακριβώς γινόταν και να “πιάσει” ποδοσφαιρικές σκέψεις. Ήταν κάτι σαν τελετουργία εκεί μέσα και κάπως έτσι είχε περάσει στο μυαλό των υπολοίπων» είχε αναφέρει ο Μόραν, σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει το 2009. Σήμερα, στο σημείο του Boot Room, υπάρχει πλέον ένα υπερσύγχρονο καφέ για τους οπαδούς των «κόκκινων». Ήχοι από τσουγκρίσματα ποτηριών ακούγονται ξανά, όμως δεν έχουν καμία σχέση μ’ εκείνα που έχτισαν την ιστορία της Λίβερπουλ.
Παράδοξο Νο 3: Γιούργκεν Κλοπ, ο 22ος
Ο Γιούργκεν Κλοπ, πηγαίνοντας στο Άνφιλντ, έγινε ο 22ος κόουτς της μεγάλης «κόκκινης ομάδας», από το 1892 και μετά. Κι ο 9ος που θα προσπαθήσει να την επαναφέρει εκεί που ονειρεύεται 29 ολόκληρα χρόνια ολόκληρο το Λίβερπουλ [πλην της γαλάζιας μειοψηφίας] και φυσικά τα εκατομμύρια οπαδών της σε όλο τον κόσμο. Ο 52χρονος ροκ-σταρ του ποδοσφαίρου, ο δημιουργός του θαύματος της Μπορούσια Ντόρτμουντ, έχει μπροστά του ένα μαραθώνιο και πίσω του ένα βουνό! Αυτή άλλωστε είναι και η ιδιομορφία της Λίβερπουλ. Μαζί με την τωρινή ενδεκάδα, μπαίνουν στο Άνφιλντ και τα φαντάσματα του Νταλγκλίς, του Ρας, του Ρέι Κένεντι και των άλλων μεγάλων άσων της δεκαετίας του’ 80. Όταν οι «κόκκινοι» ήταν κυρίαρχοι όχι μόνο στην Αγγλία, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Μαζί με τον εκάστοτε προπονητή, στο Άνφιλντ μπαίνουν στο γήπεδο και τα μέλη του περίφημου Βoot Room, του ιστορικού γηπέδου.
Παράδοξο Νο 4: Γκράφιτι στο Λίβερπουλ
Σαν θεός λατρεύεται ο νεαρός άσος της Λίβερπουλ, Τρεντ Αλεξάντερ-Άρνολντ, κι αυτό αποδεικνύεται από τον τρόπο με τον οποίο θέλησαν οι οπαδοί και κάτοικοι της περιοχής να τον τιμήσουν. Συγκεκριμένα, στη διασταύρωση των οδών Sybill Street και Anfield Road, ο Βρετανός αμυντικός απέκτησε το δικό του γκράφιτι και όλοι πηγαίνουν στο συγκεκριμένο σημείο για να το φωτογραφίσουν.
Ποιος φίλος των «κόκκινων» και του ποδοσφαίρου γενικότερα θα προσπεράσει το γκράφιτι χωρίς να βγάλει μια σέλφι μπροστά του; Ο Άγγλος άσος άφησε το δικό του στίγμα στα στενά της πόλης και αναμένουμε ποιος θα είναι ο επόμενος «κόκκινος» που θα αποθεωθεί!
Παράδοξο Νο5: Από τη Βαρκελώνη ως το Μερσεϊσάιντ, μια μελωδία δρόμος
Ερημιά. Η απόλυτη ησυχία. Εκνευριστικές ταμπέλες δεξιά κι αριστερά με επευφημίες προς κάποιον Μεσσία. «Ο καλύτερος παίκτης του κόσμου», «σπάει όλα τα ρεκόρ», «το θέλει πιο πολύ από κάθε φορά». Τσιτάτα που εμπνέουν κάθε Καταλανό να φτάσει στη γη της ευρωπαϊκής ποδοσφαιρικής επαγγελίας. Λογικό. Η ομάδα τους έχει επικρατήσει 3-0 στον πρώτο ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, κόντρα σε μια παρέα από την Αγγλία, η οποία έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της να αποδείξει ότι είναι καλύτερο σύνολο από τους Μπλαουγκράνα. Το αποτέλεσμα δεν τη δικαίωσε. Οι πρωταγωνιστές της φεύγουν με μια πίκρα, με βαριά τα πόδια και εξουθενωμένα τα κορμιά, ενώ στο κεφάλι τους επικρατεί μια σύγχυση και πολλά, μα πολλά νεύρα. Κυρίως με τους εαυτούς τους που δεν κατόρθωσαν να επιβάλουν και στο σκορ τη δική τους υπεροχή.
Κάπου εκεί ήρθε η αλλαγή. Έγινε μέσα τους το «κλικ». Τα συγκεχυμένα μηνύματα που κυριαρχούσαν μέσα τους, αντικατέστησε μια γνώριμη μελωδία. “When you walk through the storm…“. Οι στίχοι ήταν γνωστοί, η μουσική ακόμα πιο οικεία και σιγά-σιγά το ηθικό άρχισε να αναπτερώνεται. Οι δυνατοί παλμοί ακούγονταν σε όλο το Μερσεϊσάιντ. Μέσα σε μόλις έξι ημέρες, η απογοήτευση είχε μετατραπεί σε ελπίδα, παρά τις δυσκολίες που προέκυπταν. «Θα δώσουμε ο, τι έχουμε», «κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει το δικαίωμα στο όνειρο», ήταν λίγες από τις φράσεις που κυριαρχούσαν στα χείλη των χιλιάδων πιστών. Και όταν ήρθε η στιγμή, όταν η στρογγυλή θεά αναπήδησε στο γρασίδι του ναού του ποδοσφαίρου, δεν υπήρχε πια αμφιβολία. Θα γυρίσει! Ατελείωτο σφυροκόπημα, κάθε μπαλιά με μόνο στόχο τα δίχτυα του αντιπάλου. Οι «κόκκινοι» είχαν μπει με το μαχαίρι στα δόντια και οι φιλοξενούμενοι δεν ήξεραν πώς να σταματήσουν αυτή την καταιγίδα.
Η ολική ανατροπή δεν περιγράφεται με λόγια, δεν σκηνοθετείται από άνθρωπο. Μόνο βιώνεται και η αφορμή είναι η πίστη. Η πίστη ενός ψηλού σαρκαστικού τύπου με πλατύ χαμόγελο που από το 2015 κάνει μόνο μια δουλειά. Μετατρέπει τους αμφισβητίες, σε πιστούς. Και ποτέ ξανά δεν περπατάει κανείς μόνος του…
Παράδοξο Νο6: Πως γίνεται;
Πώς γίνεται μια ομάδα όπως η Λίβερπουλ, η οποία έχει να πάρει πρωτάθλημα στην Αγγλία εδώ και 29 χρόνια να είναι τόσο δημοφιλής σε ολόκληρο τον κόσμο, να την λατρεύουν εκατομμύρια και να τη μισούν, αν όχι άλλοι τόσοι, μια συντριπτική μερίδα των «αντί» που υπάρχουν συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις; Πώς μικρά παιδιά, που δεν έχουν ιδέα ποιος ήταν ο Κέβιν Κίγκαν, ο Κένι Νταλγκλίς, ο Ίαν Ρας, ούτε τους περνάει από το μυαλό τι έλεγαν στο περίφημο boot room του Άνφιλντ, ο Μπιλ Σάνκλι και ο Μπομπ Πέισλι, να είναι φανατικοί με τους «Reds»; Γιατί όταν ακούνε το «You’ll Never Walk Alone» ανατριχιάζουν, βουρκώνουν, ακόμα κι αν δεν είναι πολίτες του Λίβερπουλ, κι έχουν όνειρο ζωής να επισκεφτούν μια μέρα το «KOP»; Τι ενώνει όλους αυτούς τους πιτσιρικάδες, με τους 40άρηδες, τους 50άρηδες, αλλά και τους γηραιότερους;Ίσως είναι η ιστορία. Όταν ο Τζόρνταν Χέντερσον σήκωνε ψηλά το 6ο Κύπελλο Πρωταθλητριών στην ιστορία της ομάδας, κι έμοιαζαν όλοι σαν μια τεράστια παρέα, αγκαλιασμένη και δακρυσμένη, με κόκκινα κασκόλ, απ’ άκρη σ’ άκρη ολόκληρου του πλανήτη.
Πηγή: flash.gr
