Η πώληση των εκτάσεων που περιστοιχίζουν το Ναυάγιο της Ζακύνθου αλλά και το ίδιο το μνημείο απεδείχθη μια τεράστια… απάτη. Συγκεκριμένα, τα 15.000 στρέμματα που πωλήθηκαν από ιδιώτη σε εταιρεία real estate που φέρεται να σχετίζεται με την βασιλική οικογένεια του Κατάρ, έναντι του ποσού των 9 εκατ. ευρώ αποδείχθηκε πως ήταν απάτη, αφού η παραλία του Ναυαγίου αλλά και η γύρω περιοχή δεν άνηκαν ποτέ στον ιδιώτη αλλά σε δύο μονές, στους κατοίκους δύο χωριών και κατά ένα μικρό μέρος στο Δημόσιο.
Όπως αναφέρει η εφημερίδα Πελοπόννησος, με βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών, η πώληση κηρύσσεται παράνομη, ενώ το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών, παραπέμπει την υπόθεση στην Εισαγγελία Διαφθοράς, την ώρα που στο προς διερεύνηση κατηγορητήριο προστίθενται δύο κακουργήματα. Κατηγορούμενοι είναι επτά άτομα:
- Ο φερόμενος ως ιδιοκτήτης και πωλητής,
- η συμβολαιογράφος που συνέταξε τα συμβόλαια,
- η νομική εκπρόσωπος της αγοράστριας εταιρείας,
- ο τοπογράφος και
- υπάλληλοι δημοσίων υπηρεσιών.
Η ιστορία της πώλησης μαϊμού
Σημειώνεται πω η έκταση μεταβιβάστηκε το 2014 έναντι 9 εκατ. ευρώ, με την αντικειμενική της αξία να υπολογίζεται σε 17,2 εκατ. ευρώ. Η Ιερά Μητρόπολη Ζακύνθου και Στροφάδων, μαζί με τον δήμο και κατοίκους τεσσάρων χωριών (Εξωχώρα, Μαριές, Αναφωνήτρια και Βολίμες), προσέφυγαν άμεσα στη δικαιοσύνη, υποστηρίζοντας ότι η έκταση ανήκει στο μεγαλύτερο μέρος της στην Εκκλησία και σε πολύ μικρότερο στους κατοίκους και στο Δημόσιο.
Κερδίζουν τα ασφαλιστικά μέτρα, «παγώνοντας» άμεσα κάθε εξέλιξη γύρω από την επίμαχη έκταση. Την ίδια ώρα, η Μητρόπολη και η Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Κρημνών κατέθεσαν μηνυτήρια αναφορά στην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και η υπόθεση αρχίζει να ερευνάται από τη Δικαιοσύνη: Η Εισαγγελία ορίζει δύο οικονομικούς εισαγγελείς να ελέγξουν τη βασιμότητα των καταγγελιών, με βάση το πόρισμα των οποίων, το 2015 σχηματίζεται δικογραφία και η υπόθεση ανατίθεται στην Εισαγγελία Αθηνών.
Εντύπωση προκαλεί η αντεισαγγελέας Πρωτοδικών η οποία μετά την κύρια ανάκριση, πρότεινε την απαλλαγή όλων των κατηγορουμένων και την παύση κάθε ποινικής δίωξης. Ωστόσο, η Μητρόπολη Ζακύνθου υπέβαλλε στο συμβούλιο προσφυγή με 141 έγγραφα από το 1550 έως το 2019, με αποτέλεσμα την έκδοση του βουλεύματος που ανέτρεψε όλη την υπόθεση.
Το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Αθηνών διέταξε συγκεκριμένα, περαιτέρω κύρια ανάκριση ώστε να απαγγελθεί κατηγορία στους κατηγορουμένους για ψευδή βεβαίωση εις βάρος του Δημοσίου και νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου (ΝΠΔΔ), με επιτευχθέν όφελος και προκληθείσα ζημία άνω των 150.000 ευρώ, και να κληθούν οι κατηγορούμενοι σε συμπληρωματική απολογία.
Ενετικό διάταγμα… αμετάφραστο
Στην Εφημερίδα των Συνταγών διαβάζουμε: ”Με μακρά θητεία στη θέση του υπεύθυνου της Γραμματείας Κοινωφελών Ιδρυμάτων (Κληροδοτημάτων) της Ι. Μ. Ζακύνθου, ο κοινωνιολόγος, συγγραφέας-ερευνητής Σπύρος Ξένος, που μοιάζει να γνωρίζει καλά την υπόθεση αυτή, αφού τα τελευταία χρόνια έχει εντρυφήσει στο θέμα με υπομονή και συνέπεια, μας παραθέτει το ιστορικό της επίμαχης αγοραπωλησίας:
«Κατ’ αρχάς, θα ήθελα να πω ότι η ιστορία αυτή συνοψίζει όλα τα χαρακτηριστικά της ελληνικής κακοδαιμονίας και θα μπορούσε να έχει τίτλο “Το μεγάλο φαγοπότι”. Στις 7 Μαΐου 2014, λοιπόν, συντάχθηκε συμβόλαιο αγοραπωλησίας μεταξύ του Γεωργίου Χάρου και της εταιρείας ακινήτων Pimana S.A. (συμφερόντων του Λιβανέζου Κριστιάν Κομέρ, ιδιοκτήτη πολλών εταιρειών, όπως π.χ. Pimara, Pimamar κ.ά.), εκπροσωπούμενης από τη διευθύνουσα σύμβουλό της, Τζουμάνα Μπεσάρα, ενώπιον της συμβολαιογράφου Αθηνών Νικολέττας Γυφτοπούλου-Ψύχα.
»Σύμφωνα με αυτό, ο φερόμενος ως “πωλητής” Γ. Χάρος μεταβιβάζει στην Pimana S.A. έκταση 14.387 στρ. στη ΒΔ Ζάκυνθο, που ξεκινά από τις κοινότητες Εξωχώρας, Μαριών και Αναφωνητρίας, φτάνοντας έως την κοινότητα Βολιμών, συμπεριλαμβάνοντας στα “πωληθέντα” και το μοναστήρι του Κάτου Αϊ-Γιώργη των Κρημνών, τον Ι.Ν. Σπηλιάς Αγίου Γερασίμου, δρόμους, δάση, ρέματα καθώς και τις διάσημες παραλίες “Ναυάγιο”, “Πόρτο Βρώμη” κ.ά.
»Ο κ. Χάρος, ως αποδεικτικό της κυριότητάς του επί της εκτάσεως, επικαλείται “διάταγμα” της Ενετικής Πολιτείας (του 1783), με το οποίο φέρεται να παραχωρείται στον πρόγονό του Στυλιανό Φλαμπουριάρη η Μονή Αναφωνητρίας και η ακίνητη περιουσία της στην ορεινή Ζάκυνθο. Το έγγραφο αυτό, γραμμένο στην ενετική διάλεκτο, δεν κατέστη, δήθεν, δυνατόν να μεταφραστεί από το υπ. Εξωτερικών, οπότε προσκομίστηκε –και έγινε δεκτό από τις Αρχές!– αμετάφραστο (τύφλα να ’χουν τα χρυσόβουλα, δηλαδή!).
»Ωστόσο, στην πραγματικότητα, η κτηματική περιουσία της Μονής Αναφωνητρίας δόθηκε, κατόπιν δημοπρασίας, στον Στ. Φλαμπουριάρη μόνο για επιστασία και φροντίδα και όχι ως κυριότητα. Τα χρόνια περνούν, τα τιμάρια καταργούνται και οι Φλαμπουριαρέοι εγκλωβίζονται στη δίνη της χρεοκοπίας. Το 1961 πεθαίνει και ο τελευταίος από τα παιδιά του Στ. Δ. Φλαμπουριάρη, Ανδρέας, ο οποίος φέρεται να μεταβιβάζει με διαθήκη στη σύζυγό του και τα παιδιά τους Ελευθέριο, Ρόζα και Σοφία όλη την περιουσία του. Μετά τον θάνατο και της τελευταίας κληρονόμου του Ανδρέα Στ. Φλαμπουριάρη, Σοφίας (1989), ο Γ. Χάρος, γιος της Ρόζας και ανιψιός της Σοφίας Φλαμπουριάρη, αποδέχεται εκ της κληρονομιάς της θείας του 79 στρ. γύρω από τη Μονή Αναφωνητρίας, όλα τοπογραφημένα από τον αγρονόμο-μηχανικό Χ. Ταλιάνη. Αλλά –ω του θαύματος!– το 2014, λίγες μόνο μέρες πριν από την υπογραφή του επίμαχου συμβολαίου με την Pimana S.A., ο Γ. Χάρος “ανακαλύπτει” ότι τελικά έχει κληρονομήσει… 15.000 στρ. και σπεύδει να τα αποδεχθεί.
»Εν κατακλείδι, και σύμφωνα με όλα τα διαθέσιμα, μέχρι στιγμής, αποδεικτικά στοιχεία, ο κ. Χάρος είχε στη διάθεσή του μόνο 79 στρ. καλλιέργειες και 1.000 στρ. άγριων τόπων και δασών (όλα στην κοινότητα Αναφωνητρίας). Τα υπόλοιπα 13.308 στρ. αποτελούσαν –και αποτελούν ακόμη– αδιαμφισβήτητη ιδιοκτησία των κατοίκων των κοινοτήτων Εξωχώρας, Μαριών, Αναφωνητρίας και Βολιμών, της Ι.Μ. Αγίου Γεωργίου Κρημνών αλλά και (ως κοινοτικοί βοσκότοποι) του Δήμου Ζακύνθου, με τοπογραφημένα όρια»”.
Πηγή: flash.gr
