Επί μήνες η Καρολίνα Παπανδρέου δεν μπορούσε να ξαπλώσει ανάσκελα. Εχει εγκαύματα δευτέρου βαθμού στο 20% του σώματός της, στην πλάτη και στα μπράτσα μέχρι τους αγκώνες. «Οποιο σημείο βρήκε ακάλυπτο η φωτιά το πήρε», λέει η 45χρονη. Στην αρχή τα παυσίπονα δεν κάλυπταν τον πόνο, πλέον για τουλάχιστον 12 ώρες καθημερινά φοράει ειδικά ενδύματα πίεσης για να μη δημιουργηθούν υπερτροφικές ουλές. Βάζει ενυδατικές αλοιφές και ανά δεκαπενθήμερο αντικαθιστά τα τέσσερα φύλλα επιθεμάτων σιλικόνης στα τραύματά της. Ακόμη και τώρα, όμως, έξι μήνες μετά τη φονική πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική υποφέρει από έντονο κνησμό. «Νιώθεις ότι το δέρμα πάει να σκιστεί, το τράβηγμα είναι έντονο», λέει.
Για τους δεκάδες εγκαυματίες της 23ης Ιουλίου, η ταλαιπωρία δεν τελείωσε με το εξιτήριο από το νοσοκομείο. Ολοι τους –κάποιοι σε μεγαλύτερο βαθμό, ανάλογα με το μέγεθος των τραυμάτων– πρέπει να συμβιβαστούν με μια επώδυνη καθημερινότητα. Σε ορισμένους ακόμη και οι πιο μικρές, άλλοτε αυτονόητες, κινήσεις φαντάζουν αδύνατες. Το να κλείσει κάποιος τα δάχτυλά του ή να πιάσει ένα ποτήρι έπειτα από μήνες ισοδυναμεί με μια μικρή νίκη.
Συνολικά 58 άτομα νοσηλεύθηκαν άνω των 48 ωρών σε νοσοκομεία της Αττικής με βαριά εγκαύματα μετά τη μεγάλη φωτιά του καλοκαιριού. Παρά την κρισιμότητα των τραυμάτων τους και το πρωτοφανές μέγεθος της καταστροφής ο κρατικός μηχανισμός ήταν ανέτοιμος. Κανείς δεν είχε σκεφτεί την επόμενη ημέρα, όταν αυτοί οι άνθρωποι θα επέστρεφαν στα σπίτια τους. Οπως φαίνεται από μαρτυρίες εγκαυματιών και συγγενών τους στην «Κ», χωρίς την πρωτοβουλία εθελοντών ο καθένας πέρα από τις πληγές του θα είχε να αντιμετωπίσει και την ελληνική γραφειοκρατία μόνος του.
Μάτι, έξι μήνες μετά τη φωτιά του καλοκαιριού.
Η κινητοποίηση των εθελοντών ήταν άμεση. Λίγες ημέρες μετά τη φωτιά μια μικρή ομάδα ανθρώπων από την επιτροπή κατοίκων του Ματιού ανέλαβε να αναζητήσει τους εγκαυματίες για να καταγράψει τις ανάγκες τους. Αρχικά το υπουργείο Υγείας δεν τους έδωσε ονομαστική λίστα επικαλούμενο προσωπικά δεδομένα ασθενών. Κατάφεραν μόνοι τους να συγκεντρώσουν τα 33 πρώτα ονόματα, τους επισκέφθηκαν στα νοσοκομεία και στην πορεία εντόπισαν και άλλους.
Ο Αλέξης Ανδρονόπουλος, βασικό μέλος αυτής της εθελοντικής ομάδας, εξηγεί στην «Κ» τα ζητήματα που έθεσαν στις συναντήσεις τους με τους αρμόδιους φορείς στο υπουργείο Υγείας. Το κράτος έπρεπε να καλύψει 24ωρες αποκλειστικές νοσοκόμες για τους εγκαυματίες, να εξασφαλίσει τροφεία για τους συγγενείς, αλλά και καρέκλες γι’ αυτούς (καθώς αρκετοί συνοδοί που περνούσαν μήνες στο πλάι των νοσηλευομένων αναγκάζονταν να νοικιάζουν πιο αναπαυτικές, ανακλινόμενες καρέκλες).
Τελικά εγκρίθηκε τον περασμένο Δεκέμβριο ένα επίδομα μετανοσηλευτικής βοήθειας ύψους 6.000 ευρώ ανά ασθενή, για όσους νοσηλεύτηκαν άνω των 48 ωρών. Το έχουν ήδη λάβει κάποιοι εκ των δικαιούχων και εκκρεμεί η χορήγησή του στους υπόλοιπους. «Θεωρούμε δίκαιο ότι πρέπει να το λάβουν και οι οικογένειες των νοσηλευομένων που πέθαναν, γιατί τόσο καιρό είχαν κάνει πολλά έξοδα για να καλύψουν όλες τις ανάγκες», λέει στην «Κ» η Μαρίνα Καρύδα, εθελόντρια που βοηθάει τους εγκαυματίες.
Οι εθελοντές λένε ότι ήταν σημαντική η συμβολή της διοικήτριας της 1ης Υγειονομικής Περιφέρειας Αττικής, Ιωάννας Διαμαντοπούλου, προκειμένου να ξεπεραστούν διάφοροι γραφειοκρατικοί σκόπελοι. Επιπλέον δυσκολίες όμως ανέκυπταν συνεχώς. Για να αντιμετωπιστούν οι μετεγκαυματικές ουλές μετά το εξιτήριο από κάποιο νοσοκομείο χρειάζονται φυσιοθεραπείες, φύλλα σιλικόνης ή ειδικά ενδύματα (τύπου jobst), τα οποία όμως έχουν σημαντικό κόστος και δεν καλύπτονται από το Δημόσιο.
Η μητέρα της Εφης Τρομπούκη κάηκε στα άκρα, στην πλάτη και λίγο στο πρόσωπο. Μέχρι και σήμερα δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το δεξί της χέρι. «Στο νοσοκομείο ήταν μπανταρισμένα τα άκρα της και δεν μπορούσε ούτε τη μύτη να ξύσει. Συνέχεια υπήρχε κάποιος δίπλα της», λέει η κόρη της. Από τη στιγμή που πήρε εξιτήριο η οικογένειά της πληρώνει μια γυναίκα για να βοηθάει στο σπίτι και μια ειδική νοσηλεύτρια για να περιποιείται τα τραύματά της. Τα έξοδά τους κάθε μήνα φτάνουν τα 1.500 ευρώ. «Επρεπε να είχε φτιαχτεί από την κυβέρνηση ειδική ομάδα μέσα στην ίδια νύχτα», λέει ο κ. Ανδρονόπουλος. «Χάθηκε χρόνος», προσθέτει η κ. Καρύδα.
Η αποκατάσταση
Για τις φυσιοθεραπείες αρχικά παρέπεμψαν τους εθελοντές βοηθούς των εγκαυματιών στα κατά τόπους ιατρεία του ΕΟΠΥΥ. Οπως διαπίστωσε όμως η κ. Καρύδα, στις πληγείσες περιοχές δεν παρεχόταν κατ’ οίκον θεραπεία. Σε άλλα σημεία της Αττικής είτε δεν επαρκούσε το προσωπικό, οπότε οι εγκαυματίες δεν θα είχαν άμεση εξυπηρέτηση, ή οι φυσιοθεραπευτές δεν ήταν εξειδικευμένοι στην αποκατάσταση αντίστοιχων τραυμάτων. Τελικά, όπως λέει ο κ. Ανδρονόπουλος, το Ιδρυμα Λάτση προσφέρθηκε να καλύψει τις φυσιοθεραπείες των ασθενών μέσω του κέντρου αποκατάστασης «Θησέας», αλλά και τα έξοδα για την αγορά ειδικού εξοπλισμού.
Μέχρι στιγμής υπήρξαν ιδιώτες φυσιοθεραπευτές οι οποίοι βοηθούσαν αφιλοκερδώς. Ο Κωνσταντίνος Μεταξωτός είναι ένας εξ αυτών. Εχει δει έξι εγκαυματίες. «Η αποκατάσταση είναι δύσκολη», λέει. «Χάνεις εύκολα το αποτέλεσμα που παίρνεις γιατί το μόσχευμα δεν έχει τον ίδιο συντελεστή ελαστικότητας με τον υπόλοιπο ιστό. Μπορεί να έχεις πετύχει κάμψη 70 μοιρών και την επόμενη ημέρα να επιστρέψεις στο μηδέν».
Μακρά διαδικασία
Στο σπίτι του Κώστα Ζορμαλιά στο Μάτι κάνει ζέστη. Ο φυσιοθεραπευτής Κωνσταντίνος Μεταξωτός που τον βοήθησε για ένα διάστημα εξηγεί ότι αυτό δεν είναι τυχαίο. «Οι εγκαυματίες κρυώνουν πολύ εύκολα», λέει. Ο κ. Ζορμαλιάς πέρασε 2,5 μήνες νοσηλευόμενος. Εχει εγκαύματα στο 40% του σώματός του, δυσκολεύεται να φορέσει πολλά ρούχα και δεν μπορεί –ακόμη– να περπατήσει. Μετακινείται στο σπίτι του σέρνοντας μια καρέκλα με ροδάκια από δωμάτιο σε δωμάτιο. Εκανε δύο επτάωρα χειρουργεία και στο σώμα του λέει ότι του έβαλαν περισσότερα από 100 συρραπτικά δέρματος. Καθημερινά κάνει αντιθρομβωτικές ενέσεις. «Η λειτουργία στα χέρια σταμάτησε στα πρώτα 20 λεπτά την ημέρα της φωτιάς», λέει. Πλέον είναι πιο λειτουργικά. Τις επόμενες ημέρες θα κάνει νέο χειρουργείο για να σταθεί ξανά στα πόδια του.
«Δεν είναι εύκολο για κανέναν», λέει η Ελένη Πεταλά, η αδελφή της οποίας είναι εγκαυματίας. Οι γονείς τους πέθαναν στη φωτιά. «Θέλει προσοχή όταν βγαίνουν έξω. Ο πόνος και ο κνησμός από τον ήλιο είναι έντονος», λέει. «Μου είπαν ότι είμαστε ζωντανοί και πρέπει να βλέπουμε σαν παράσημα τα εγκαύματα», λέει η Καρολίνα Παπανδρέου. «Αλλά σημαδευτήκαμε και είναι μακρά η διαδικασία επούλωσης».
Πηγή: Καθημερινή