Πολύς λόγος και συζήτηση γίνεται στο διαδίκτυο και στα πολιτικά στέκια όταν κάποιος δείχνει την μία ή την άλλη πλευρά για τις μελλοντικές συνεργασίες και συγκυβερνήσεις.
Έτσι και σήμερα με αφορμή την εκδήλωση που έκανε ο Γ. Ραγκούσης με τίτλο «Το Μέλλον της Προοδευτικής Παράταξης στην Ελλάδα» και τη παρουσία πολλών Υπουργών προερχόμενων από το Συ.Ριζ.Α – και όχι μόνο, έχει χυθεί πολύ μελάνι τα τελευταία 24ώρα, όπως επίσης και κάθε φορά που δίνεται μια τέτοια αφορμή.
Μη ξεχνάμε ότι στην νεότερη ιστορία – στην Μεταπολιτευτική Ελλάδα, πρώτη συνεργασία ήταν της Δεξιάς με την Αριστερά, με μόνο στόχο την πολιτική και ποινική δίωξη του τότε αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Ανδρέα Παπανδρέου.
Η δεύτερη συγκυβέρνηση προέκυψε το Νοέμβριο του 2011 ανάμεσα σε Πα.Σο.Κ. – Ν.Δ. & Λα.Ο.Σ. με πρόσχημα αυτή τη φορά την οικονομία ( ήταν η πρώτη ήττα του Αντιμνημονιακού αγώνα και των Ζαππείων, του Αντώνη Σαμαρά ) υπό την Πρωθυπουργία του κ. Λ. Παπαδήμου.
Κάτι που συνεχίστηκε με διαφοροποιήσεις στον Πρωθυπουργό και τους εταίρους μετά τις διπλές εκλογές του Μαΐου και Ιουνίου του 2012.
Τρίτη στη σειρά συγκυβέρνηση Συ.Ριζ.Α και Ανεξάρτητοι Έλληνες του Πάνου Καμμένου, με το μανδύα του Αντιμνημονιακού αγώνα και την κατάργηση των Μνημονίων και της λιτότητας, σε χρόνο dt συνεργάστηκαν τόσο τον Ιανουάριο, όσο και τον Σεπτέμβριο του 2015, και φέρανε στο ελληνικό κοινοβούλιο και ψήφισαν τελικά, το 3ο Μνημόνιο και το Plus του.
Και οι τρεις πολιτικές περιπτώσεις έχουν ένα κοινό σημείο, ότι καμία συνεργασία δεν είχε Προγραμματική Συμφωνία.
Είμαι από αυτούς που πιστεύουν στις συνεργασίες τόσο των πολιτικών, των αυτοδιοικητικών και γενικότερα όλων των φορέων αυτών, που στόχο έχουν ένα καλύτερο μέλλον για τον πολίτη και τον τόπο. Μπορεί η Ευρωπαϊκή κουλτούρα των συνεργασιών να μην υπάρχει ακόμα και ίσως να μην έχει δημιουργηθεί, γιατί οι περισσότερες προσπάθειες του παρελθόντος και του παρόντος, να δίνουν το νόημα στον Έλληνα πολίτη ότι όλα γίνονται στο βωμό της εξουσίας.
Για να αλλάξει αυτή η καχύποπτη στάση των πολιτών απέναντι στις κυβερνητικές συνεργασίες, επιβάλλεται να αλλάξουν τα κόμματα και θα αλλάξουν μόνο και εφόσον θα προκύπτουν οι συγκυβερνήσεις κάτω από μία Προγραμματική Συμφωνία των εταίρων και μέσω ενός πολιτικού πολιτισμού, που θα προκύπτει πριν και κατά τη διάρκεια της όποιας συνεργασίας.
«Ένθεν και εκείθεν, εκείθεν και εντεύθεν», όπως έλεγε και ο Γιάννης Μπέζος στο ρόλο του Σμηνάρχου Κάκκαλου στη σειρά «Της Ελλάδος τα παιδιά», πρέπει να είναι υπομονετικοί διότι όλα τα σενάρια, όπως και αυτό της αυτόνομης πορείας των κομμάτων, προκύπτουν από το λαό και όχι από ασκήσεις επί χάρτου των πολιτικών «κεφαλών» αυτού του τόπου.
Μάκης Νάτσιος