Μετά από αποτυχίες σε συνεχή αποτελέσματα και ενώ βρισκόμαστε στα μέσα της χρονιάς με τους τραυματισμούς να μην λένε να κοπάσουν, με την ομάδα της Νικόπολης επομένως να περνάει μια μίνι κρίση σε πολλά επίπεδα, η διοίκηση του ιστορικού συλλόγου της πόλη μας παίρνει μια μεγάλη απόφαση.
Προχώρα στην αλλαγή προπονητή μετά από μια πορεία του ‘’ιστορικού‘’ κόουτς Παπίρη στο πάγκο, ο οποίος είχε ζήσει μεγάλες στιγμές και επιτυχίες στο μακρινό αλλά και στο κοντινό παρελθόν ως προπονητής του συλλόγου και είχε ομολογουμένως προσφέρει πολλά. Η διοίκηση λοιπόν με μπροστάρη το πρόεδρο αναλαμβάνει να προχωρήσει ένα νέο μπρότζεκτ, με κατάλληλο να οδηγήσει ξανά την ομάδα σε επιτυχίες και σε ισορροπία εντός και εκτός των παρκέ τον Χρήστο Μυριούνη.
Βεβαία ο Χρήστος Μυριούνης μόνο τυχαία προσωπικότητα δεν είναι και άγνωστη για εμάς. Με καταγωγή από τη Καμαρίνα Πρεβέζης, ‘’ο ψηλός’’ της περιοχής μας είχε αφήσει το στίγμα του στα ελληνικά παρκέ. Πρωταθλητής Ευρώπης με τον ΠΑΟ το 1996 στο Παρίσι , κυπελλούχος Ελλάδας με το τριφύλλι, έκανε μεγάλη καριέρα και πέρασε και από Περιστέρι και Απόλλωνα Πατρών. Και αν οι τραυματισμοί τον άφηναν σίγουρα θα είχε και άλλα να δώσει. Ως κόουτς ο Χρήστος Μυριούνης μας συστήθηκε ξεκινώντας σχεδόν τη προπονητική του καριέρα στη Νικόπολη στις αρχές του 2000 με το σύλλογο να ανεβαίνει στη Γ’ εθνική. Ακολουθεί μια πλούσια διαδρομή με χαρές και απογοητεύσεις (έτσι δεν είναι και η ζωή όμως;) στα τοπικά πρωταθλήματα, στη Γ’ εθνική και στη Β’ ανδρών αλλά και στη Α2 γυναικών.
Με τελευταία παρουσία στο πάγκο του Αγρινίου και μετά από μια πετυχημένη πορεία που τον γέμισε όπως και ο ίδιος παραδέχεται συναισθηματικά αλλά και τον βελτίωσε ως προπονητή επέστρεψε σπίτι του.
Οι παίκτες πλέον δεν είχαν δικαιολογίες, η διοίκηση έκανε αυτό που θεώρησε σωστό και πλέον η ομάδα έπρεπε να ανακάμψει και να βρεθεί εκεί που της άρμοζε εξαρχής. Κάθε αρχή και δύσκολη όμως… η ομάδα ενώ έβγαζε θέληση δεν ήταν συγκεντρωμένη σε όλη τη διάρκεια των πρώτων παιχνιδιών… Και έτσι το ντεμπούτο συνοδεύτηκε με ήττα, κι όμως ο κόουτς δεν το έβαζε κάτω… Αφού δούλεψε στο κομμάτι ψυχολογίας και η ομάδα ξεκίνησε να λειτουργεί όπως ο ίδιος ήθελε, επέστρεψε γρήγορα το κίτρινο σύνολο στα θετικά αποτελέσματα.
Με ένα σερί συνεχόμενων νικών και παρόλο ‘’το σφάξιμο με το βαμβάκι’’ από τη διαιτησία στο Πολύκαστρο, η Νικόπολη πείρε τη περασμένη βδομάδα άλλο ένα ροζ φύλλο και απέναντι στα μαχητικά Τρίκαλα. Ο στόχος πλέον της πεντάδας φαντάζει εφικτός αλλά και δύσκολος βάση συνέχειας μιας και απομένουν τρεις αγώνες με τους δυνατούς του ομίλου μέχρι το τέλος. Με αρχής δεδομένης το ματς στο Βόλο.
Αρκεί η πεντάδα όμως σε αυτό το σωματείο που τόσα έχει προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια γενικά στον αθλητισμό της περιοχής;;; Σίγουρα όχι. Δεν αρκεί για το επίπεδο της διοίκησης και του marketing του συλλόγου αλλά και των δράσεων όσο αφορά τις ακαδημίες που είναι πολύ ανώτερο από ομάδες της Γ’ εθνικής , δεν αρκεί για το σύνολο των αθλητών του σωματείου και του προπονητικού τιμ, μπορεί επομένως πολλά ακόμα.
Όμως σήμερα ας μείνουμε σε αυτό… στην επιστροφή.. , η οποία στον αθλητισμό δεν είναι δεδομένη, στην ανάκαμψη που γεμίζει όνειρα και για τη συνέχεια η οποία θα είναι επιτυχημένη όπως φαίνεται και θα έρθει γιατί πλέον υπάρχει και η ορθή νοοτροπία. Και ας λέμε και κάνα μπράβο καμιά φορά στους αφανείς και στου εμφανείς πρωταγωνιστές, το αξίζουν…
ΥΓ: Για το γεγονός της μη παρουσίας του κόσμου στο γήπεδο θα επανέλθουμε σε νέο κείμενο…