Με αφορμή τη συζήτηση και τις ζυμώσεις που έχουν ξεκινήσει σχετικά με τις αυτοδιοικητικές εκλογές ο Κυριάκος Κοτσίνης μας έστειλε προς δημοσίευση το παρακάτω αλληγορικό κείμενο:
Β: Με συγχωρείτε. Τι ώρα είναι;
Φ: Είναι νωρίς ακόμα αλλά έχω αργήσει.
Β: Γνωριζόμαστε;
Φ: Όχι· εγώ όμως σε ξέρω. Είσαι ο Β.
Β: Εσείς;
Φ: Λέγομαι Φίλωνας.
Β: Μήπως μπορείτε να με βοηθήσετε; Νομίζω πως έχω χαθεί.
Φ: Η αλήθεια είναι πως εδώ στην ερημιά είναι δύσκολο να προσανατολιστείς.
Δεν θυμάσαι πως έφτασες ως εδώ;
Β: Κάποιο όνειρο νομίζω.
Φ: Α, ναι! Τα όνειρα… Μας παραπλανούν αλλά τι θα είμασταν χωρίς αυτά, ε; Χαμένοι· τυφλοί…
Β: Δείχνετε σκεφτικός Φίλωνα.
Φ: Μπερδεμένος.
Β: Κάποια “λύση” σας διαφεύγει;
Φ: Τη λύση την γνωρίζω αλλά δεν περνά απ’το χέρι μου.
Β: Μήπως υπάρχει κάποιος τρόπος να σας βοηθήσω;
Φ: Δεν είμαι εγώ αυτός που χρειάζεται βοήθεια αλλά εκείνοι. Τους βλέπεις;
Β: Που δείχνετε;
Φ: Να εκεί! Ψηλά πολύ, στον ουρανό.
Β: Εκεί βλέπω μόνο σύννεφα.
Φ: Αγαπητέ μου φίλε, δεν είναι σύννεφα. Είναι μεγάλοι εγωισμοί. Κοίτα πως μεταμορφώνονται καθώς πυκνώνουν. Έφτασε ο καιρός που θ’αρχίσει πάλι να βρέχει.
Β: Ίσως η βροχή κάνει καλό σ’αυτή τη στέρφα γη. Μέρες τώρα περπατώ σε τούτη την ερημιά, σ’αυτήν τη θλιβερή ρυτιδιασμένη ξεροκαμμένη επιφάνεια που τρίζει από νοσταλγία σε κάθε βήμα. Ίσως η βροχή να ξεδιψάσει λίγο τούτα τα χώματα.
Φ: Μα φίλε μου, είναι αυτές οι βροχές που έκαναν τον τόπο να νεκρώσει. Έχει πολλά χρόνια ν’ανθίσει η ελπίδα εδώ. Μήτε μυροβόλισμα ανθού, μήτε χορτάρι…
Β: Μα πως;
Φ: Απ’τους μεγάλους εγωισμούς δεν μπορεί να προκύψει τίποτε γόνιμο. Μόνο εγκατάλειψη και απόγνωση. Φουσκώνουν τα σύννεφα από κενοδοξία. Δες!
Άρχισε να βρέχει. Οι σταγόνες της βροχής λίγο πριν ν’αγγίξουν τη θλιμμένη γη εξαφανίζονταν, αφήνοντάς την καταδικασμένη σε μια προσμονή που πάντα θα διαψεύδονταν.
Φ: Αντίο φίλε μου. Είναι ώρα να φύγω. Θ’αφήσω την βροχή να με παρασύρει.
Β: Κι εγώ; Πώς θα επιστρέψω; Γνωρίζετε;
Φ: Μα δεν χρειάζεται. Δεν έφυγες πότε. Αυτός εδώ είναι ο τόπος σου μετά από χρόνια. Το όνειρο που σ’έφερε ως εδώ, αυτό θα σε καθοδηγήσει. Απλά ήρθε η ώρα να ξυπνήσεις…!
Β: Αντίο Φίλωνα.
Φ: Αντίο. Και μη ξεχνάς τούτο. Έναν κόσμο αξιών δε θα μπορέσουν να τον χτίσουν ποτέ οι ανάξιοι.
Κυριάκος Κοτσίνης