Ίσως το πιο πολυσύχναστο σημείο της Πρέβεζας είναι ο κυκλικός κόμβος στον Φόρο, ιδίως το πρωί και νωρίς το μεσημέρι, αλλά και το απόγευμα που η μισή πόλη μεταφέρει τα παιδιά της προς τα φροντιστήρια. Όταν για τον ίδιο λόγο με βρίσκει εκείνη η ώρα στον Φόρο, η ματιά μου ψάχνει πάντα τον μεγάλο πλάτανο, που φύτεψε η συγχωρεμένη η μάνα μου και τον πότιζε καθημερινά με το νερό που της έδιναν τα αντικρινά καφενεία. Κι αλίμονο σε όποιον της τον πείραζε…
Με τον ίδιο τρόπο ανάσταιναν πάντα οι Πρεβεζάνοι τα βλαστάρια τους. Είχαν, δεν είχαν, όλα τα έδιναν για να προκόψουν τα παιδιά. Όλα για να μάθουν γράμματα. Κι αυτό πέρασε σαν νοοτροπία στην πόλη, που τρέχει ακόμα τα απογεύματα τα παιδιά της από μάθημα σε μάθημα κι από δραστηριότητα σε δραστηριότητα. Λεωφόρος Ειρήνης, Μελίνας Μερκούρη, Δημητρίου Κρόκου, Πυροβολικό και πάλι πίσω.
Τον τελευταίο καιρό, την ώρα του απογευματινού μποτιλιαρίσματος στην Λεωφόρο Ειρήνης, όλο και περισσότερο σκέφτομαι το αδιέξοδο αυτού του αδιάκοπου κυνηγητού προσόντων. Κάποτε τα γράμματα εξασφάλιζαν μια σίγουρη θέση στην αγορά εργασίας. Στις μέρες μας, χρόνια ολόκληρα σκληρής προσπάθειας των παιδιών και αιματηρών οικονομικών θυσιών των οικογενειών οδηγούν στην ανεργία ή στην καλύτερη περίπτωση στην ξενιτιά. Άραγε, το ελληνικό δημόσιο, δηλαδή όλοι εμείς, πληρώνουμε τις σπουδές ενός φοιτητή της Ιατρικής Αθηνών 90.000 ευρώ κι ενός φοιτητή του ΕΜΠ 50.000 ευρώ για να στελεχώνουν τα βρετανικά νοσοκομεία και τις κατασκευαστικές εταιρείες στο Ντουμπάι;
Όλα αυτά τα γράφω χωρίς να με πονάει λιγότερο για την νεολαία που μένει εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και παλεύει καθημερινά με την ανεργία και τους μισθούς πείνας ή ξαναφεύγει για τα εστιατόρια και τα εργοστάσια της Γερμανίας. Χρειάζεται μία αίσθηση προοπτικής για να μείνουν τα παιδιά στον τόπο μας. Κυρίως, χρειάζεται μια ξεκάθαρη αναπτυξιακή στρατηγική, που θα αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, εξασφαλίζοντάς της μια καλύτερη θέση στον διεθνή καταμερισμό εργασίας. Ποιος, όμως, θα κάνει αυτές τις μεγάλες τομές; Οι στυγνοί φοροεισπράκτορες της ΕΕ που μας κυβερνούν τόσα χρόνια ή μήπως όλοι εμείς που έχουμε σκύψει το κεφάλι αποδεχόμενοι τα μνημόνια, περίπου ως φυσικό φαινόμενο;
Το φανάρι στα Χάνια ανάβει και ξανανεβαίνω προς τον Φόρο. Μες στο σκοτάδι μαντεύω και πάλι τη φιγούρα του πλάτανου της μάνας. Τα παιδιά θα φύγουν και εμείς θα μείνουμε μόνοι σκέφτομαι, να μετράμε τα χρόνια και τα μνημόνια. Από μακριά βλέπω να λάμπουν τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια του Δήμου στην Λεωφόρο Ιωαννίνων και στο νου μου έρχονται τα πρεβεζανιτόπουλα που θα ξαναγυρίσουν αυτές τις μέρες από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα κι εμείς θα παριστάνουμε πως τίποτα δεν συμβαίνει. Πως μπορεί η χώρα να ζήσει και χωρίς τα παιδιά της. Έφτασαν οι μέρες για να το προσποιηθούμε. Καλά Χριστούγεννα;