Είναι πρωτόγνωρα όσα ζούμε τις τελευταίες ημέρες. Θυμωμένα πρόσωπα, λέξεις που πληγώνουν. Κεκτημένο το δικαίωμα οποιουδήποτε να εκφράζει οποιαδήποτε άποψη, να κρίνει, να επικρίνει , να απορρίπτει. Έτσι, είναι η πολιτική, η ίδια η ζωή. Στην Δημοκρατία που ομνύει στο όνομα του δήμου ο διάλογος, η βασανιστική αναζήτηση, ακόμη και με έντονες αντεγκλήσεις, κοινού τόπου συνιστά αποθέωση και σεβασμό του πλουραλισμού στην πολιτική λειτουργία.
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι οι πυρακτωμένες λέξεις που μας γυρίζουν πίσω στις πιο δύσκολες στιγμές της Αριστεράς. Όποιος είχε διαφορετική άποψη σε κρίσιμες περιόδους χαρακτηριζόταν προδότης, πουλημένος. Από ιστορική άποψη χτες έγιναν οι εκτελέσεις του Μπελογιάννη και του Πλουμίδη. Στην πορεία στον τόπο της εκτέλεσης τους συνόδευαν οι βαριές κατηγορίες για προδοσία και συνεργασία με τον ταξικό εχθρό. Ακόμη, κάθε φορά που διαφωνούσε απομακρυνόταν ως ύποπτος για προδοσία.
Αλλά και στα μεταπολιτευτικά χρόνια συνεχίστηκε η καχυποψία. Η διαφωνία και η διαφοροποίηση είναι θεμιτή, ακόμη κι αν οδηγήσει σε έξοδο από τον κομματικό σχηματισμό. Όμως, με ξενίζει αυτός ο βομβαρδισμός με επίθετα που στάζουν χολή και απαξίωση του «αντιπάλου». Προδότες, πουλημένοι όσοι τόλμησαν να συνταχτούν με την επαχθή, πράγματι, συμφωνία που εισηγήθηκε ο πρωθυπουργός. Στα κοινωνικά δίκτυα η οργή και ο θυμός είναι η δικαιολογημένη αντίδραση όλων που βιώνουν το πένθος μιας αμόλυντης πολιτικής ορθότητας, Τους νιώθω, κι εγώ συγκρατούσα το θυμό μου να μη διοχετευθεί σε λέξεις. Δεν μπορώ να συμφωνήσω με εύκολες κατηγορίες που δεν τιμάνε τον πολιτικό πολιτισμό της ανανεωτικής Αριστεράς, η οποία εμφανίστηκε στο προσκήνιο με σεβασμό στο διαφορετικό, στην άλλη άποψη. Ο θυμός είναι κακός σύμβουλος. Μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω το δανεισμό ενός λόγου ασύμβατου με την Αριστερά, που έρχεται από πολύ παλιά.
Μήπως χρειαζόμαστε περισσότερη ψυχραιμία σήμερα; Μήπως πρέπει να ζυγίζουμε περισσότερο τις λέξεις που χρησιμοποιούμε; Μήπως είναι πιο αποτελεσματικό να ψάξουμε μέσα μας, να αναλύσουμε και να κατανοήσουμε το περιβάλλον στο οποίο ζούμε αντί να επιδιδόμαστε σε αλληλοκατηγορίες;