Το συναίσθημα ήταν ανέκαθεν το όπιο του λαού (μαζί με τη θρησκεία). Άλλωστε αυτό το συναίσθημα χρησιμοποιούν και εκμεταλλεύονται οι κυβερνήσεις. Σε αυτό το συναίσθημα στοχεύουν οι διαφημιστικές εταιρίες. Αυτό το συναίσθημα χρησιμοποιούν οι άνθρωποι στις καθημερινές τους σχέσεις.
Όμως το συναίσθημα , το πολύ συναίσθημα, η ροή ποταμών συναισθήματος πάντα λειτουργούσε κατά της λογικής.
Ειδικά στην εποχή που η καθημερινότητα εξελίχθηκε σε αγωνιώδη προσπάθεια ενός εξουθενωμένου λαού από τις κομματικές παλινωδίες του παλαιοκομματισμού, η στόχευση αυτή αποτελεί μονόδρομο αλλά και λύση επίτευξης σκοπού.
Ο σκοπός για κάθε κόμμα (δυστυχώς ή ευτυχώς) είναι πάντα να διεκδικήσει την εξουσία. Ο τρόπος για κάθε κόμμα (δυστυχώς ή ευτυχώς) είναι να εκμεταλλευτεί το συναίσθημα. Να διαβάσει τις ανάγκες και να πάνω σε αυτές με πυρρίχιους λόγους να χτίσει μια ολόκληρη πολιτική.
Ας μη γελιόμαστε. Αυτή την τακτική ακλούθησε το ΠΑΣΟΚ , αυτή την τακτική ακολούθησε η ΝΔ αυτή την τακτική ακολούθησε και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η ΝΔ βέβαια εξέλιξε την πολιτική τακτική και πρόσθεσε ακόμα ένα στόχο στη φαρέτρα της. Το φόβο.
Όταν αποφάσισε ότι οι υποσχέσεις και τα λογύδρια ελπίδας είχαν χάσει πια οποιαδήποτε πρακτική αξία, διατήρησε τη συναισθηματική στόχευση. Άλλαξε απλά το στόχο. Από την ελπίδα πέρασε στο φόβο. Από την υπόσχεση πέρασε στον εκφοβισμό. Και αυτό άλλαξε τα πολιτικά δεδομένα. Και έδωσε στο ΣΥΡΙΖΑ μια τρομερή δύναμη και μάλιστα ξαφνική.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διατήρησε την παραδοσιακή στόχευση στην ελπίδα. Άλλωστε δεν χρειάστηκε ποτέ να αλλάξει τη συνταγή. Δε χρειάστηκε ποτέ να αναδιπλωθεί. Και αυτό του έδωσε τη δυναμική. Του έδωσε χωρίς καν να το περιμένει ή να στοχεύει σε αυτό, τη δύναμη να χρησιμοποιεί την ελπίδα! Με την καθαρότητα του παρελθόντος, χωρίς την κυβερνητική παρουσία να τον έχει διαφθείρει, συνέχισε το έργο.
Βέβαια η αριστερά στην κυβέρνηση (μιλώντας συμβολικά), συνήθως.. γίνεται δεξιά. Καθώς η αριστερά και κατ ουσίαν είναι αντίθετη στην παραδοσιακή εξουσία. ‘Οταν καλείται λοιπόν να εξουσιάσει , υπάρχει μια ιδεολογική (τουλάχιστον) αντίφαση.
Και η πραγματικότητα επιβεβαιώνει μια τέτοια σκέψη. Η καθημερινότητα αν δεν φθείρει την κυβέρνηση σίγουρα δημιουργεί περίεργα συναισθήματα ως προς την καθαρότητα της πολιτικής. Και η «Πρώτη φορά Αριστερά» προσπαθεί να διαμορφώσει μια νέα πολιτική πραγματικότητα – η οποία φαίνεται κάθε στιγμή να κινείται σε όρια – αλλά και να ανταποκριθεί και σε μια νέα επικοινωνιακή πολιτική , την οποία όχι μόνο φαίνεται ανέτοιμη να χειριστεί αλλά έχει ταχθεί πολλές φορές στο παρελθόν εναντίον της.
Εδώ υπάρχει και μια ιδεολογική ασάφεια την οποία οφείλει και η κυβέρνηση να λάβει υπ όψιν καθώς εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι όταν αποφασίσεις να εξουσιάσεις, η ωραιοποίηση δεν αποτελεί επιλογή, η διαλεκτική αντιμετώπιση δεν αρκεί και δε μπορείς πράττοντας και να είσαι αρεστός σε όλους.
Μέσα σε όλα αυτά ζούμε και μια μοναδικότητα όμως . Για πρώτη φορά τα ΜΜΕ τάσσονται συλλήβδην απέναντι σε κυβερνητικό σχήμα. Το οποίο βέβαια φαντάζει λογικό καθώς διαφαίνεται από ότι στα σχέδια της νέας πολιτικής είναι και το ξεκαθάρισμα της μιντιακής ρεμούλας.
Η μιντιακή καθημερινότητα λοιπόν περιλαμβάνει ανελέητο σφυροκόπημα και πληροφόρηση προσαρμοσμένη στην εκάστοτε πολιτική γραμμή πασπαλισμένη με κορώνες περί ανεξάρτητης γνώμης και άποψης.
Και όλα αυτά φαντάζουν φυσιολογικά σε μια κοινωνία που δεν έχει μάθει να ζει και να σκέφτεται χωρίς τα κομματικά ή τα τηλεοπτικά δεκανίκια. Μια κοινωνία που δεν μπορεί καν να δεχτεί μια άποψη αποχρωματοποιημένη και αποφορτισμένη από κομματικά τσιτάτα.
Μια κοινωνία που όχι μόνο ζεί αλλά έχει μάθει να επιβιώνει ιδεολογικά μόνο ως μέλος της καθεστηκυίας τάξης.
Σε μια λοιπόν κατ αυτόν τον τρόπο δομημένη κοινωνία ο Λαός δεν είναι στη μέση. Είναι στην άκρη. Ένα ακόμα υποχείριο μιας ακόμα συναισθηματικής χειραγώγησης
Ας τιμήσουμε λοιπόν για ακόμα μια φορά την ευγενής μας τύφλωση.
Χρήστος Παπαρούνης