Ο υπουργός οικονομικών αναμφίβολα είναι ο πρωταγωνιστής στις μιντιακές ιστορίες μετά το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών. Τάραξε με τους ενδυματολογικούς του κώδικες αλλά και την πολυπραγμοσύνη του τους πολιτικούς εκπροσώπους των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επέδειξε έναν αντικονφορμισμό, που ήταν δύσπεπτος για τα ήθη της μη δημοκρατικά δομημένης ευρωπαϊκής Ένωσης. Και προφανώς δεν αναφέρομαι στις ατέρμονες συνεδριάσεις που βαφτίζονται διάλογος. Όπου στο τέλος ισχύει αυτό που λέγεται για το ποδόσφαιρο.
Ότι στο τέλος νικάει-γίνεται στην περίπτωσή μας-η βούληση της κυρίαρχης-αν όχι επικυρίαρχης- Γερμανίας. Ο Βαρουφάκης έγινε λαϊκός ήρωας στα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, ενώ στο Γιουρογκρούπ εμφανίστηκε ως το κουνούπι που ενοχλούσε τους «καθωσπρέπει» ομογάλακτούς του. Κορύφωση αυτής της δυσκοιλιότητας των ευρωπαίων εταίρων ήταν ο κακεντρεχής σχολιασμός του ενδυματολογικού κώδικα από τον εκπρόσωπο της Ολλανδίας.
Τους ξεβόλεψε ο Βαρουφάκης, γιατί κόμιζε κάτι καινούργιο. Κι αυτό ήταν η αμφισβήτηση της απόλυτης ισχύος του ευρωπαϊκού ιερατείου, που αντιμετώπιζε περιφρονητικά τη χώρα μας. Ο Βαρουφάκης έγινε το σύμβολο αυτής της πολιτικής αμφισβήτησης, που κόμισε η νέα κυβέρνηση, και γι’ αυτό, μετά την αρχική αμηχανία, προσπάθησαν, με κάθε τρόπο, να απαξιώσουν τον υπουργό οικονομικών. Κι αν επρόκειτο για την ιδιομορφία ενός προσώπου, μικρό το κακό. Το ουσιαστικό είναι ότι στο πρόσωπο του Βαρουφάκη ήθελαν να ξηλώσουν το πουλόβερ της νέας ελληνικής κυβέρνησης.
Αξιοποίησαν κάποια μορφολογικά γνωρίσματα του Βαρουφάκη, για να αδρανοποιήσουν την πολιτική προσπάθεια της κυβέρνησης να ξεφύγει από τη μέγγενη της ασφυξίας, στην οποία την εξωθούν κάποια μεγάλα συμφέροντα. Επιβεβαίωσε αυτή τη συσχέτιση ο Γερμανός υπουργός οικονομικών, αμέσως μετά το τελευταίο Γιουρογκρούπ, που επιτέθηκε σκαιότατα στον Βαρουφάκη. Είναι αρκετά έξυπνος και έμπειρος ο Σόιμπλε, ώστε να επιλέξει αυτή την επίθεση από αντιπάθεια στον Έλληνα υπουργό Οικονομικών. Αυτό που τον ενοχλεί είναι η πολιτική διάσταση. Βλέπει ότι οι Έλληνες κερδίζουν πόντους, έστω και με τραύματα, στη διεκδίκησή τους να εφαρμόσουν σταδιακά τις πολιτικές τους προτάσεις.
Η Βαρουφακιάς, λοιπόν, που γράφεται αυτό το διάστημα εμπεριέχει και την ανάγκη για μια άλλη χώρα.