Γράφει ο Χρήστος Τσούτσης
Η ατομική ευθύνη πρέπει να υπάρχει σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής και της καθημερινότητας μας ειδικά σ’ αυτές τις κρίσιμες στιγμές.
Να αφορά και να φτάνει από το ανώτερο πολιτικό προσωπικό της χώρας μέχρι προφανώς και απλούς και μεμονωμένους πολίτες.
Δεν είναι όμως πανάκεια η ατομική ευθύνη ως εργαλείο στον αγώνα αντιμετώπισης αυτού «του εφιάλτη» που ζούμε.
Οι αρνητές του ιού που (ευτυχώς) εμφανίστηκαν στην χώρα μας σε περιορισμένο και μειοψηφικό αριθμό χωρίς να ηγεμονευόσουν ποτέ όλη αυτή την χρονική περίοδο-και ούτε πρέπει να συμβεί κάτι τέτοιο- είχαν και έχουν πάντοτε σαφή ακραίο λόγο και ρητορεία, γραφικότητα έως και «παλαιοημερολογίτικη» πρακτική στις δράσεις τους.
Πάντα συνοδευμένα όλα αυτά από με μία συγκεκριμένη ακροδεξιά πολιτική χροιά.
Οι συμβολικές κινηματικές κινήσεις εργαζομένων του τελευταίου χρονικού διαστήματος με λιγοστό κόσμο από την άλλη, έχουν σαφές πολιτικό περιεχόμενο και στόχευση αλλά δεν έχουν να κάνουν σε καμία περίπτωση με την αρνητικότητα απέναντι στον ιό.
Ούτε επομένως έχουν σχέση και σύνδεση με την άρνηση, όσων συμμετέχουν σ’ αυτές, απέναντι στην ατομική ευθύνη που πρέπει να συνοδεύει την ζωή μας, ούτε με την άρνηση απέναντι στο Σύνταγμα και στους Νόμους αλλά και τέλος ούτε προφανώς με κανενός είδους διάθεσης εναντίωσης ή αμφισβήτησης απέναντι στην πειθάρχηση των μέτρων αυτοπροστασίας από την covid-19.
Ο ιός είναι εδώ, είναι επικίνδυνος και μεταδοτικός και καθημερινά συμπολίτες ταλαιπωρούνται από αυτόν.
Επομένως θέλει πολύ προσοχή, γενναίες πολιτικές στήριξης του ΕΣΥ από την κυβέρνηση, τήρηση όσο μέτρων λένε οι ειδικοί αλλά προφανώς και τύχη για να τα καταφέρουμε συνολικά..
- Γιατί όμως σήμερα ορισμένοι θεωρούν ως καθήκον τέτοιους συμβολικούς ακτιβισμούς;
Αναδεικνύουν πολιτικά κενά και κυβερνητικές αστοχίες στην διαχείριση της πρωτοφανούς κρίσης που βιώνουμε οι λιγοστές παρεμβάσεις και νομίζω-ξαναλέω διότι έχει την σημασία του- είναι συμβολικές .
Κινούνται ξεκάθαρα εντός συνταγματικών δικαιωμάτων και δημοκρατικού πλαισίου.
Χωρίς ούτε στιγμή να έρχονται σε ρήξη με το αίσθημα δημόσιας υγείας που πρέπει να κυριαρχεί και να το υπηρετούμε όλοι σήμερα.
Το αίσθημα Δημόσιας Υγείας πολλοί εκ των συμπολιτών μας που πραγματοποιούν τέτοιες συμβολικές κινήσεις, το υπηρετούν καθημερινά στους χώρους δουλειάς τους επιβαρυμένοι με ένα πολλαπλό προσωπικό κόστος. ( γιατροί, νοσηλευτές, εκπαιδευτικοί κτλ).
Ο Γιατρός που συμβολικά κράτησε «χτες» ένα πλακάτ μ’ ένα σύνθημα, φορώντας μάσκα και κρατώντας αποστάσεις είναι αυτός που θα μας σώσει όταν έρθει η ανάγκη , ή αυτός που θα προσπαθήσει να σώσει τον διπλανό μας ή τέλος κάποιο μέλος της οικογένειας μας.
Τον ακούμε όχι ως αυθεντία, αλλά από σεβασμό και ενδιαφέρον , έστω και για λίγο.., ώστε να μπορέσουμε να κατανοήσουμε την δυσκολία αυτών που αντιμετωπίζει καθημερινά.
Την παρέμβαση που πραγματοποιεί δεν την κάνει από συνδικαλιστική ”εμμονή” ή από κάποιο « αντιπολιτευτικό φετίχ» αλλά από αναγκαιότητα.
Όταν π.χ φωνάζει για περισσότερα κρεβάτια στις ΜΕΘ ή για περισσότερες προσλήψεις κατάλληλου ειδικού προσωπικού στα νοσοκομεία ή ακόμα για πληρωμή των νόμιμων υπεροριών που έχει κάνει ως εργαζόμενος, το πραγματοποιεί εκφράζοντας την απελπισία του , την αγωνία του για «το αύριο» , επειδή δεν αντέχει το μαρτύριο που περνά στον εργασιακό του χώρο και εν τέλει επειδή δεν μπορεί άλλο, χωρίς δυνάμεις αποκαμωμένος.., να βλέπει τον θάνατο τριγύρω του να θεριεύει…
Ο Υγειονομικός εργαζόμενος σήμερα που στέλνει ένα μήνυμα δεν θέλει να μας υπερκαλύψει κομματικά, δεν είχε ποτέ κάτι τέτοιο στο νου του.
Ξέρει μέχρι που φτάνει ο ρόλος του.
Προσωπικά τον παρατηρώ με προσοχή γιατί είναι «ο ήρωας της εποχής μας», τον θέλω δίπλα μου δυνατό αυτήν την ώρα με τα κατάλληλα εφόδια στο καθήκον που επιτελεί, όπως και το νοσηλευτή, όπως και τον εκπαιδευτικό, τον υπάλληλο σε σουπερμάρκετ όπως ακόμα και τον ντελιβερά που μεταφέρει εκτιθέμενος στον κίνδυνο του ιού για μένα ένα απλό πακέτο .
Αν δεν επιβιώσουν και δεν βοηθηθούν οι παραπάνω στο έργο τους, δεν θα τα καταφέρουμε και εμείς οι υπόλοιποι.
Είναι τόσο απλό…
Όσο και να προσπαθήσουν επομένως ορισμένοι ”πρόθυμοι” η κοινωνία θα βρει τα κατάλληλα ”αντισώματα” έτσι ώστε να μην χάσει την ανθρωπιά της, την συνεκτικότητα και την αλληλεγγύη στο εσωτερικό της τούτες τις κρίσιμες ώρες. Να μην απολέσει το δικαίωμα της κριτικής , της διεκδίκησης αλλά και της ίδιας της ύπαρξης.
Γιατί πρέπει να μας αφορά το να μην διαρραγεί η αλυσίδα των ανθρώπων μου μοχθούν σήμερα και κρατούν και εμάς τους υπόλοιπους στην ζωή.
Χρειάζεται λοιπόν ενωτικός λόγος τούτες τις κρίσιμες μέρες, όμορφη διάθεση, κοινός αγώνας και όχι κοινωνικός αυτοματισμός και διχαστικές λογικές …