Γράφει ο Βαγγέλης Καινούργιος
Θέλοντας να περάσω το βράδυ της περασμένης Κυριακής από τη Λεωφόρο Ειρήνης, αναγκάστηκα να κάνω μια παράκαμψη, λόγω του κόσμου που είχε συγκεντρωθεί στο εκλογικό κέντρο του νέου Δημάρχου Πρέβεζας. Μεγάλος ήταν ο ενθουσιασμός των συγκεντρωμένων συμπολιτών κι «έπεσαν» αρκετά βεγγαλικά για να γιορταστεί το γεγονός. Κατανοώ αν και δεν μπορώ να συμμεριστώ τη χαρά τους, η οποία, για να μην κρυβόμαστε, συνδέεται και με την επικείμενη ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τη ΝΔ. Μπορεί όμως να πανηγυρίζεται μια εκλογή που προέκυψε με αποχή 55,5% και περίπου 6% άκυρα – λευκά ψηφοδέλτια; Πόσο μάλλον όταν όλοι γνωρίζουμε ότι οι πολίτες άλλοτε ψηφίζουν κι άλλοτε καταψηφίζουν και κατά κοινή ομολογία το αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών στην Πρέβεζα εμπίπτει στη δεύτερη περίπτωση.
Από την άλλη, προβληματισμένοι θα έπρεπε να είναι και στον ΣΥΡΙΖΑ, βλέποντας την παρέμβαση της νομαρχιακής επιτροπής και του βουλευτή τους, ως προς τις επιλογές των δημοτών στον β΄ γύρο να πέφτει στο κενό. Το αφήγημα των «προοδευτικών» δυνάμεων ηχεί πια τόσο κούφιο και οι ίδιοι δεν μπόρεσαν εδώ και τόσα χρόνια να στήσουν στέρεες σχέσεις εμπιστοσύνης με την πρεβεζάνικη κοινωνία, κάτι που θα βρουν σύντομα μπροστά τους στις εθνικές εκλογές του Ιουνίου, αλλά κυρίως μετά από την διαφαινόμενη απώλεια της κυβερνητικής εξουσίας.
Από όπου κι αν προσπαθήσουμε να ξετυλίξουμε το κουβάρι αυτής της εκλογικής αναμέτρησης, στην άκρη του θα βρούμε την αποχή, που ακόμα και στον α΄ γύρο άγγιξε σχεδόν το 40%. Η κοινωνική «φιγούρα» της Πρεβεζάνας και του Πρεβεζάνου που στέκεται δύσπιστα και θυμωμένα απέναντι στην τοπική αυτοδιοίκηση της πόλης είναι περίπου ο ένας στους δυο μας ή στην καλύτερη περίπτωση ένας στους τρεις μας.
Αν κάποιοι, λοιπόν, ισχυρίζονται ότι αυτό οφείλεται στην απογοήτευση και την αδιαφορία του κόσμου, τους προτείνουμε να εξετάσουν και την περίπτωση της αντίδρασής του στην έκπτωση των πολιτικών και προγραμματικών διαφορών με την δημιουργία ομογενοποιημένων συνδυασμών διακομματικής συναίνεσης. Αξίζει εδώ να θυμηθούμε τον J. Derrida που επεσήμαινε ότι το πολιτικό ως αυτόνομο πεδίο δεν απειλείται από την απουσία «φίλων» αλλά από την απουσία «εχθρών». Μήπως η ρευστοποίηση που περιγράψαμε πιο πάνω ενίσχυσε τελικά μια προϋπάρχουσα τάση απόσυρσης και αποστασιοποίησης από τα κοινά και την εκλογική διαδικασία, τη στιγμή που οι εναλλακτικές επιλογές έμοιαζαν τόσο απελπιστικά ίδιες;
Όσο για την αριστερά της Πρέβεζας, να πούμε ότι δεν επωφελήθηκε εκλογικά όσο θα μπορούσε από το πολιτικό κλίμα που περιγράψαμε. Δικό της καθήκον είναι τώρα η επιστροφή της πολιτικής στο δημοτικό συμβούλιο και στην πόλη, που θα σηματοδοτήσει και την επιστροφή των Πρεβεζάνων στα κοινά. Για να το καταφέρει αυτό θα πρέπει να αναδείξει την επίπλαστη συναίνεση των ομογενοποιημένων διακομματικών συνδυασμών, που ετοιμάζονται να συγκυβερνήσουν τον Δήμο με βάση το εύηχο ιδεολόγημα: Όλοι Πρεβεζάνοι είμαστε. Καλή καρδιά και όλα θα γίνουν! Όμως με τόσα και τέτοια ανταγωνιστικά συμφέροντα τριγύρω μας αυτό ακούγεται τουλάχιστον σαν παραμύθι, που ούτε τα παιδιά δεν μπορούν να πιστέψουν.
Στο δια ταύτα, έχουμε πια μια νέα δημοτική αρχή, η οποία δεν έχει μόνο να αντιμετωπίσει την άσχημη κατάσταση της πόλης, αλλά και τις αντιφάσεις του «Κλεισθένη», που φτιάχτηκε με μεγάλη προχειρότητα, κι απομένει να δούμε πως και αν θα λειτουργήσει στην πράξη. Ας ελπίσουμε κι ας ευχηθούμε να καταφέρει ό,τι καλύτερο μπορεί. Η Πρέβεζα δεν μπορεί πια να περιμένει…