Όταν συμφωνίες και συνεργασίες προκύπτουν ως αποτέλεσμα συναλλαγών αξιωμάτων και ανατροφοδοτήσεων ενός συστημικού καθεστωτισμού απ’ τον οποίο πρέπει επιτέλους να αποδράσουμε, τότε είναι καταδικασμένες να αποτύχουν.
Υπάρχουν τρεις πολιτικοί σχηματισμοί με διακριτό ιδεολογικό πρόσημο και καθορισμένο πλαίσιο αρχών και θέσεων. Και οι τρεις συμφωνούν με το πρόγραμμα Κλεισθένης, δηλαδή, χονδρικά, με τη μεταρρύθμιση του θεσμικού πλαισίου της Τοπικής Αυτοδιοίκησης μέσω της «εμβάθυνσης της δημοκρατίας». Ή αν δε συμφωνούν, απέδειξαν ευθύς αμέσως πως το αποδέχονται. Απέδειξαν πως είναι ανοιχτοί σε ευρύτερες συνεργασίες, εφόσον το διακύβευμα είναι η υλοποίηση ενός συλλογικού οράματος υπέρ των «συμφερόντων» των πολλών.
Οι τρεις αυτοί σχηματισμοί εκφράζουν το μεγαλύτερο τμήμα του πολιτικού φάσματος αφού ένας προέρχεται απ’ την Αριστερά, ένας απ’ την Δεξιά κι ένας απ’ το ευρύ Κέντρο, με τον τελευταίο να συνδυάζει Αριστερά και Δεξιά ιδεολογικά στοιχεία.
Αν θέλουμε να μιλάμε για νίκη της δημοκρατίας και για συλλογικότητα, αφού ζούμε σε ένα τόπο, που περισσότερο ευνοεί τις συνθέσεις και όχι τις συγκρούσεις, που εκ των πραγμάτων βοηθάμε ο ένας τον άλλον στην καθημερινότητά μας και που σίγουρα δε γυρίζουμε τις πλάτες μας όταν συναντιόμαστε το πρωί και που πάντα βρίσκουμε τρόπους αρμονικής συνύπαρξης, όχι τόσο γιατί πρέπει, μα γιατί κατά βάθος το θέλουμε και το νιώθουμε, θα πρέπει αυτή η κοινωνική διάσταση να μεταφραστεί και πολιτικά. Είναι εφικτό σε επίπεδο Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Αν θέλετε, της δίκης μας Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Εάν υπάρχει έστω και μια προοπτική επιτυχίας, ενός διευρυμένου αυτοδιοικητικού σχήματος το οποίο και θα διέπεται από μια σαφώς καθορισμένη προγραμματική σύγκλιση, τότε αυτή η προοπτική έχει περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας μόνον αν οι επιμέρους συνθετικές της δυνάμεις είναι επακριβώς προσδιορισμένες ιδεολογικά, εντός συγκεκριμένων πολιτικών τόπων. Διαφορετικά, από άτοπους «χώρους», κοινός τόπος δε βρίσκεται. Εξ ορισμού!
Πολιτικά μορφώματα τύπου «πολτός», που αυτοπροσδιορίζονται με τέτοια ασάφεια που θα τη ζήλευε ακόμα κι ο Χάιζενμπεργκ (βλ. Αρχή Απροσδιοριστίας), δεν μπορούν, όσο «αγνές» κι αν είναι οι προθέσεις τους, να δημιουργήσουν λειτουργικά σύνολα, διότι απλά δεν έχουν καθορισμένα όρια και είναι καταδικασμένα να διαρρέουν προς πάσα κατεύθυνση υπό την επίδραση ύποπτων δυνάμεων. Έτσι έχει αποδείξει η ιστορία.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, μόνο όταν γνωρίζεις τα πολιτικά σου όρια, είσαι σε θέση να τα διευρύνεις όταν το απαιτεί η ίδια η κοινωνία και να μπορείς, ή να μάθεις να σέβεσαι και τα όρια του άλλου, δημιουργώντας τις συνθήκες και τις απαραίτητες προϋποθέσεις για μια παραγωγική και υγιή συνεργασία που μπορεί να διαρκέσει περισσότερο από ένα τρίμηνο και που ίσως τελικά να καταφέρει να βοηθήσει τον τόπο σου.