Μία ενδιαφέρουσα συζήτηση πραγματοποιήθηκε στο απογευματινό μαγκαζίνο του Prisma 91, 6 με τον πρόεδρο του ΠΕΑΣ Κατούνας Γιάννη Διγενή να σχολιάζει την κατάσταση που διαμορφώνεται με το νέο νομοθετικό πλαίσιο, σε αιγιαλούς και παραλίες.
Αφορμή ήταν η πρόσφατη ανακοίνωση του συλλόγου, για αυθαίρετες κατασκευές στο θαλάσσιο χώρο της Λυγιάς.
Στην εισαγωγή του ο Γιάννης Διγενής θυμίσε ότι στις 5/3/2015, είχε πραγματοποιηθεί μία αντίστοιχη συζήτηση, αναφορικά με τους παραλιακούς δρόμους και το κλείσιμο των παραλιών.
Και στην προηγούμενη συζήτηση μας είχαμε αναφέρει ότι ο σεβασμός στο περιβάλλον πρέπει να είναι συνυφασμένος με την συνείδησή μας και αυτό είναι η αφετηρία της συζήτησης μας.
Όλες αυτές τις μέρες περνάει δεύτερο στην ατζέντα των ειδήσεων, ένα νομοσχέδιο που περνά η κυβέρνηση για τους αιγιαλούς και παραλίες που αίρει κάποιες αυστηρές απαγορεύσεις στη χρήση του, βλέπω παράλληλα την αγωνία που εκφράζεται μέσα από διάφορες περιβαλλοντικές οργανώσεις, αρχίζω και προβληματίζομαι και λέω ότι κάτι γίνεται σε σχέση με τον μικρό χώρο που ζω.
Σύμφωνα με το νομοσχέδιο καταργούνται και τροποποιούνται όλα τα άρθρα που υπήρχαν μέχρι σήμερα για τον αιγιαλό και την παραλία, με βασικούς στόχους να εκσυγχρονιστεί η νομοθεσία προκειμένου να διασφαλιστεί η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος.
Παράλληλα όμως στο νομοσχέδιο αυτό περιλαμβάνονται ρυθμίσεις που αίρονται κάποιες αυστηρές απαγορεύσεις στη χρήση του αιγιαλού και της παραλίας.
Βλέποντας παράλληλα την μαζική αντίδραση όλων των περιβαλλοντικών οργανώσεων τις οποίες και κατονόμασε, ανέφερε ότι θέτουν την κυβέρνηση προ των ευθυνών της και ζητούν την πλήρη απόσυρση του νομοσχεδίου, καθώς παραβιάζονται θεμελιώδεις αρχές της Προστασίας του περιβάλλοντος, της βιώσιμης ανάπτυξης της χώρας μας και των δημόσιων αγαθών.
“Σαν απλός πολίτης όταν διαβάζω αυτές τις ανακοινώσεις σκέφτομαι ότι κάτι συμβαίνει και κοιτάζω γύρω μου, στους δημόσιους χώρους και διαπιστώνω ακριβώς αυτό με την ανακοίνωση της κτηματικής υπηρεσίας.
Η Κτηματική υπηρεσία βγάζει μία ανακοίνωση και ζητάει από τον κόσμο του χώρου μου να πούμε ο ένας τον άλλον ότι αυτός φταίει. Εμείς θα καταδείξουμε αυτόν που φταίει; Έτσι θεωρήσαμε καλό με το χιούμορ το οποίο νομίζω πρέπει να χρησιμοποιούμε στις μέρες μας, να δείξουμε ότι φταίει ο Γλάρος Ιωνάθαν.”
Πριν μερικά χρόνια που είχαμε κάνει την παρέμβαση για τους δρόμους που κλείνουν τις παραλίες, πρέπει να θυμίσω ότι αυτές τις παραλίες εμείς της λέγαμε “σπιάτζες”.
Είναι μικρές παραλίες ο κόσμος κατέβαινε και έκανε το μπάνιο του, ήταν μία όμορφη εικόνα στη ζωή μας στο χωριό μας και στο χώρο των οποίων ζούμε.
Εμείς με 2,5 km παραλία, αυτή τη στιγμή έτσι όπως έχουν καταντήσει τα πράγματα, χρησιμοποιώντας τη λέξη αυτή εσκεμμένα, έχουμε αυτή τη στιγμή 400 με 500 μέτρα, εκ των οποίων στα 400 μέτρα, υπάρχουν τρεις επιχειρήσεις με καρέκλες και σε λίγο δεν θα υπάρχει καν η έννοια της σπιάτζας και της παραλίας.
Όλη αυτή η διαδικασία γίνεται με συγκεκριμένη μεθόδευση, σιγά σιγά, ώστε να μην καταλαβαίνουμε τις αλλαγές, να μην φωνάζουμε και να μην διαμαρτυρόμαστε.
Εγώ δεν διαμαρτύρομαι σαν πολίτης του κόσμου, αλλά της περιοχής της οποία ζω.
Σύμφωνα με τον Γιάννη Διγενή ο τουρισμός πρέπει να περνάει παράλληλα με τον πολιτισμό, καθώς όπως είπε το δικό μας χωριό στην ακμή του έφτασε να είναι το μεγαλύτερο αλιευτικό καταφύγιο της Δυτικής Ελλάδας.
Το χωριό μας έχει ελαιόδεντρα και γεωργική παραγωγή, συμφωνούμε ότι πρωταγωνιστεί ο τουρισμός, ωστόσο θα πρέπει να πηγαίνει με μία ισορροπία διαφορετικά κινδυνεύουμε πάρα πολύ να χάσουμε το χρώμα μας.
“Σου μιλώ και σου λέω πως αισθάνεται ένας κάτοικος αυτής της περιοχής και ένας άνθρωπος που ασχολείται εδώ και 6 χρόνια με τα κοινά και με την πολιτική και έχω δύο μικρές εμπειρίες από όλη αυτή την κατάσταση.
Για παράδειγμα έρχομαι να επενδύσω σε έναν τόπο, χτίζω σε ένα σημείο, χτίζω με την ανοχή και στη συνέχεια αρχίζω να παίρνω τη σούδα, τρώω λίγο ακόμα γιατί πρέπει να περνάει το ασθενοφόρο, το σκουπιδιάρικο, δηλαδή αυτός ο τρόπος επένδυσης σιγά-σιγά τρώει όλους τους δημόσιους χώρους, που και να μην το θέλουμε να το πούμε εγώ θα το πω δεν ανήκουν σε κανέναν αλλά σε όλους.”
Δηλαδή η παραλία σπιάντζα που σου περιγράφω, ή το περπάτημα στο λιμάνι ή στην παραλία είναι ένα αναφαίρετο δικαίωμα όλων των ανθρώπων, δεν μπορώ με βάση την επένδυση στον τουρισμό να μη με ενδιαφέρει.
Εγώ το καταγγέλλω και προσπαθώ να αντισταθώ σε αυτή τη λογική. Παλιότερα οι άνθρωποι δεν τα έφτιαχνα τα σπίτια πάνω στη θάλασσα, με τον φόβο των κυμάτων και τη διάβρωση.
Πλέον τα σπίτια φτιάχνονται ολοένα δίπλα στη θάλασσα και στη συνέχεια ζητούν την δημιουργία δρόμων και διαφόρων παρεμβάσεων.”
Για εμένα ο δήμος είναι μία έννοια θα υπάρχει και με τον Κωνσταντίνο Δρακονταειδή και με τον επόμενο άρα αυτή η έννοια πρέπει να έχει μία συνέχεια και η συνέχεια γίνεται από τους ανθρώπους που υπάρχουν στην έννοια αυτή του δήμου.
Δεν μπορεί να μην υπάρχει ένας άνθρωπος που να σκεφτεί μακροπρόθεσμα για το τι μπορεί να γίνεται στη Λυγιά, η στο μικρό Γιαλό που μπάζωσαν όλη την παραλία.
Θα περιμένουμε να έρχεται ένα μεγάλο ξενοδοχείο να στήνεται εκεί και εμείς να μαζευόμαστε προς τα πίσω αυτή τη λογική δεν μπορώ να την καταλάβω.
Δεν είναι καν στην πρόθεσή μου να κατηγορήσω την επένδυση καθώς είναι επιθυμητή, γιατί δημιουργεί εισοδήματα και θέσεις εργασίας, απλά θέλω να υπάρχει μία ισορροπία που γίνεται μόνο όταν αυτός που θέλει να επενδύσει σέβεται το περιβάλλον.
Δεν πρέπει σε όλη αυτή την κατάσταση να κλείνουμε τα μάτια και να λέμε “έλα μωρέ”.
Αυτό το “έλα μωρέ” δεν θα έχει αντίκτυπο σε μας, αλλά στα παιδιά μας που δεν θα μπορούν να βρουν ένα χώρο σοβαρό και σωστό να ζήσουν.
Στην ουσία αυτό το οποίο εγώ νομίζω γίνεται με ένα μέτρο που δεν μπορώ να καταλάβω, είναι ακριβώς το σπρώξιμο των δημόσιων χώρων στο να μικρύνουν ολοένα και περισσότερο για τον πολίτη, για να μπορούμε και εμείς να στριμωχτούμε κάπου εκεί, χωρίς κανένα μέτρο, καμία μελέτη κανένα σεβασμό.
Αυτή την κατάσταση αν κάνεις μία βόλτα παραλιακά στη Λευκάδα την βλέπεις παντού, άρα αυτό κάποιος άνθρωπος πρέπει να το αναδεικνύει, εγώ δεν είμαι υπεύθυνος, αλλά δεν μπορώ να μη μιλάω.
Η Κτηματική υπηρεσία θα έπρεπε πρώτα να σεβαστεί την Λυγιά, να περπατήσει την παραλία να ελέγξει ποιες είναι οι αυθαιρεσίες, να καλέσει τον πρόεδρο του χωριού, ειδάλλως ο Πρόεδρος είναι διακοσμητικό στοιχείο, τους συλλόγους, τις συλλογικότητες και Να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να δούμε πώς μπορούμε να βελτιώσουμε την κατάσταση.
Δεν μπορούμε μόνο να τιμωρούμε, αλλά να εκπαιδεύουμε τον κόσμο και να δείξουμε σε κάποιους που δεν αντιλαμβάνονται πως μπορούν να γίνουν τα πράγματα.