Το ” Odyssey ” είναι ένας θεματικός δίσκος. Πραγματεύεται το ταξίδι της ανθρώπινης ζωής.
Απο την παιδική Αθωότητα,
στο συμπαντικό ταξίδι του Έρωτα,
στον δραματικό Αποχωρισμό, στον θρήνο της Απώλειας,
στην προσευχή της Κάθαρσης,
στη συνειδητοποίηση του Χρόνου,
στην λυτρωτική Έξοδο
του θανάτου,και τέλος,
στην αειφόρο Γένεση,
«αφηγείται» 8 στάδια τα οποία ξεχώρισαν για την DUSK αυτή τη χρονική περίοδο .
Το “Odyssey”, αποτελεί την πρώτη παραγωγή της ιδίας & εμπεριέχει κινηματογραφικά, απαγγελτικά και φωνητικά στοιχεία στα Αγγλικά αλλά και στα Ελληνικά.
Η αγάπη της για τη συγγραφή ορχηστρικής και soundtrack μουσικής , η κατά το ήμισυ Ελληνική και κατά το ήμισυ Βρετανική καταγωγή της, καθώς και ο ατέρμονος προβληματισμός της πάνω σε ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης, την οδήγησε στη σύνθεση αυτού του δίσκου ο οποίος ολοκληρώθηκε και κυκλοφόρησε ψηφιακά στις 19 Ιανουαρίου του 2019.
H DUSK (κατά κόσμον Αυγή Πλατανίδη) είναι τραγουδοποιός με έδρα την Αθήνα.
To 2012, κυκλοφόρησε το πρώτο της single “What are the Chances?” το οποίο έτυχε της θερμής υποδοχής του κοινού και προλόγισε τον ερχομό του πρώτου της album “The Debut of Crossing the Lines” το 2014. Την κυκλοφορία, ακολούθησαν εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές και φεστιβάλ εντός και εκτός Αθηνών.
Το single της “Dolphin”, κυκλοφόρησε το 2015 κάνοντας μία αφιέρωση πίστης στο βαθύ μπλε του καλοκαιριού, ενώ τον ίδιο χρόνο κυκλοφόρησε το remix στο “Snake Behind my Back” από τον Snk και το “Slipping Beauty” το οποίο έγραψε μαζί με τον Greggy K.
Το 2017 η DUSK ξεκίνησε ένα καινούργιο «ταξίδι» και άρχισε να ηχογραφεί το δεύτερο της δίσκο, “Odyssey”. Τα singles “ Yenesis “ και “ Chronos “ κυκλοφόρησαν την ίδια χρονιά ενώ ο δίσκος κυκλοφόρησε ψηφιακά στις 19 Ιανουαρίου του 2019.
Συνέντευξη στον Κώστα Μαζιώτη
- «Ούτε πολύ άσχημο, ούτε πολύ όμορφο αλλά ξεχωριστό». Τι είναι αυτό που καθιστά τον καθένα μοναδικό;
Νομίζω ότι ξεχωριστοί, γεννιόμαστε. Στο δικό μου μυαλό ο άνθρωπος αποτελείται από νότες που συνδυάζονται κάθε φορά με άλλο τρόπο. Οι συνδυασμοί είναι άπειροι και το αποτέλεσμα, η μουσική σύνθεση δηλαδή, μοναδική. Η συνείδηση αυτής της μοναδικότητας είναι κατάρα και ευχή, και η καλλιέργεια των ιδιαίτερων πτυχών μας, επιλογή.
- Κάποιοι, μεγαλώνοντας, χάνουν το παιδί μέσα τους, κάποιοι, όχι. Θα μπορούσες να πεις δυο λόγια για την κάθε κατηγορία; Μήπως στη δεύτερη εντάσσονται οι κάθε λογής καλλιτέχνες;
Η ανάγκη της κοινωνίας για “ομοιομορφία” στο όνομα της ασφάλειας, της ομοιόστασης ή του καταναλωτισμού γίνεται εμφανής στην προσπάθειά της να μας απογυμνώσει από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που φέρουμε εκ γενετής και να μας επιβάλλει άλλα, “τεχνητά”, προβάλλοντας νόρμες & ετεροπροσδιορισμένες ανάγκες αυτοπραγμάτωσης που δεν έχουν πάντα τον καλύτερο σκοπό.
Μεγαλώνοντας, λοιπόν, μπορούμε είτε να αναπτύξουμε την μοναδικότητά μας επιλέγοντας, συνειδητά πια, πως θα εξελίξουμε το πνεύμα, τα χαρίσματα και τη ζωή μας γενικότερα, ή μπορούμε να απαλλαγούμε από το άγχος της ευθύνης του εαυτού και το βάρος της διαφορετικότητας, κοιμίζοντας το περίεργο παιδί μέσα μας, αφήνοντας την ύπαρξη μας να παρασυρθεί σαν κλαδί στο ρέμα.
Ίσως, ναι, η ανάγκη και η περιέργεια για δημιουργία και έκφραση να είναι κάτι που κουβαλούν οι δημιουργοί από παιδιά μέσα τους. Δεν θα προχωρούσα σε γενικεύσεις όμως. Δεν μπορώ να γνωρίζω από που προέρχεται ο καθένας.
- Έρως: Τρυφερός στην ανταπόκριση, σκληρός στην απόρριψη. Αν θες σχολίασε αυτό το δίπολο.
Ο Έρως γεννά επιθυμία. Η επιθυμία φέρει χαρά στην πραγματοποίηση της και λύπη στο ανεκπλήρωτο. Ίσως αν μπορούσαμε να προσλάβουμε, αυτό το, τόσο εγωιστικό αλλά κατά τ’άλλα τόσο όμορφο, συναίσθημα με μεγαλύτερη συνειδητοποίηση, εσωτερικότητα και θάρρος να μπορούσαμε να το βιώσουμε πληρέστερα και πιο ελεύθερα αντλώντας χαρά από το ίδιο το συναίσθημα ανεξαρτήτως της ανταποκρίσεως ή μη του ερωτικού ειδώλου. Αυτά, το κατά δύναμιν φυσικά. Άνθρωποι είμαστε, η επιθυμία και η προσδοκία είναι στη φύση μας.
- Είναι ο αποχωρισμός ένας μικρός θάνατος;
Φυσικά και είναι. Θεωρώ ότι είναι η πιο επώδυνη στιγμή. Όσο και αν τον ζεις, δεν τον συνηθίζεις, δυστυχώς.
- Στην «Απώλεια» κάνεις λόγο για Μάγισσα αναφέροντας την Κίρκη. Η τελευταία είχε σαγηνεύσει τους συντρόφους του Οδυσσέα. Μήπως το πένθος της απώλειας μας δένει δημιουργώντας ένα «βόλεμα»;
Στο συγκεκριμένο κείμενο έχω χρησιμοποιήσει το νησί της Κίρκης ως μεταφορά του ύπνου που χαρίζει λήθη από την απώλεια στην οποία ο άνθρωπος ξυπνώντας καλείται να επιστρέψει και να θυμηθεί την ανεπιθύμητη πραγματικότητα. Μάγισσα αποκαλώ την ίδια την απώλεια, που σε πρώτο στάδιο τουλάχιστον θεωρώ ότι σε ακινητοποιεί. Παρόλα αυτά δεν το θεωρώ βόλεμα. Πιστεύω ότι όταν κοιτάξεις στα μάτια την απώλεια και την ονοματίσεις χάνει την δύναμη της και κάνεις ένα βήμα προς το Φως.
- Από τον πόνο της απώλειας μας απαλλάσσει η «Κάθαρσις». Η ανάταση που αισθανόμαστε προτού χάσουμε κάποιον ή κάποια είναι υπέρβαση του μέτρου; Η «Ύβρις» της Αρχαίας Τραγωδίας;
Προσωπικά δεν έχω νιώσει ποτέ αυτήν την ανάταση. Η ιδέα μιας επερχόμενης απώλειας πάντα με θλίβει, με στοιχειώνει και με φοβίζει. Η Κάθαρσις από την άλλη καλεί τον άνθρωπο να αφήσει πίσω του όλα τα βάρη του παρελθόντος, δικά του και μη, να εκτιμήσει και να βουτήξει στη Ζωή. Είναι η προσωπική μου προσευχή που θέλησα να μοιραστώ. Η Κάθαρσις, περιέργως, ενώ θα έπρεπε να απορρέει ως ενστικτώδης αντίδραση του εαυτού, εκ των έσω, καταλήγει να θεωρείται ως υπέρβαση καθώς θέλει δύναμη να σταματήσεις αυτήν την καταιγιστική ροή ζωής για να ανασάνεις και να χαράξεις νέα διαδρομή.
- Πώς επιτυγχάνεται η «Έξοδος» η «Λύσις» του Δράματος; Με το Χρόνο; Αρκεί αυτός μονάχα;
Η φυσική έξοδος έρχεται με όποιον τρόπο, αλλά με τον Χρόνο σίγουρα. Η πνευματική έξοδος απαιτεί αφοσίωση, αγάπη και μια ευγενική πάλη με τον χθεσινό εαυτό σου κάθε μέρα.
- Ο Θάνατος είναι το Τέλος ή συμβαίνει κάτι άλλο;
Αυτό είναι ένα πρωταρχικό ερώτημα για το οποίο απ’όσο γνωρίζω δεν υπάρχουν απαντήσεις με απτές αποδείξεις, παρά μόνο προσωπικές εμπειρίες και υποθέσεις. Η δική μου υπόθεση, ή μάλλον καλύτερα η δική μου ελπίδα, είναι να υπάρχει μια πνευματική συνέχεια. Αυτό, ίσως γιατί είμαι ρομαντική, ίσως γιατί έχω βιώσει μια παράξενη ένωση με το σύμπαν κάποιες φορές, ή ίσως γιατί είμαι άνθρωπος και το πεπερασμένο του μυαλού μου δε μου επιτρέπει να σκεφτώ τον εαυτό μου χωρίς συνείδηση, χωρίς εμένα στην ουσία. Φοβόμαστε την ανυπαρξία, δεν την χωράει εύκολα ο Νους.
- Τόσο η ανάγνωση των τίτλων, όσο και η ακρόαση του δίσκου προκαλούν την εντύπωση πως παρακολουθούμε μία παράσταση. Άλλωστε, πρόκειται για concept album. Ποια εργαλεία χρησιμοποίησες προκειμένου να στήσεις- να «σκηνοθετήσεις»-το έργο;
Το συναίσθημα και η ανάγκη έκφρασης αυτού ήταν το πρωταρχικό μου εργαλείο. Χωρώντας το σε λέξεις και νότες κάπως λυτρώνεσαι, κάπως το κατακτάς, το υποτάσεις για να το απελευθερώσεις έπειτα πάλι στον κόσμο πιο όμορφο. Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές κοιτάζω γύρω μου και ντύνω τη ζωή με soundtrack. Όλα αλλάζουν υπό το φως μιας μελωδίας. Κουβαλούσα μέσα μου εικόνες στιγμών, σκέψεων, ανθρώπων, συναισθημάτων αλλά και πάντα της αγαπημένης μου θάλασσας η οποία έχει την ικανότητα, μια με τις αντάρες της, μια με τη νηνεμία της, να καθρεφτίζει όλα μου τα συναισθήματα. Μια κυκλική θεώρηση των παραπάνω, με κέντρο τη βίωση των συναισθημάτων από τον άνθρωπο, οδήγησαν στη δημιουργία του “Odyssey”
- Πόσον καιρό σου πήρε να ολοκληρώσεις το δίσκο; Πιο επίπονη ήταν η προετοιμασία ή η ηχογράφηση;
Ενάμισης χρόνος χρειάστηκε για την ολοκλήρωση της “Οδύσσειας”. Μέσα σε αυτόν τον καιρό δούλεψα εντατικά, περισσότερο από ό,τι έχω δουλέψει για οτιδήποτε. Πιο επίπονη ήταν η ηχογράφηση, η παραγωγή δηλαδή. Η δημιουργία, ακόμα και αν εμπεριέχει πόνο είναι αβίαστη και λυτρωτική, τουλάχιστον για εμένα. Η περαιτέρω αποτύπωση, όμως, του αυθεντικού συναισθήματος δουλεύοντας πάνω στα τεχνικά μέρη απαιτεί σκληρή και συστηματική δουλειά και προσήλωση
- Νιώθεις καλλιτεχνική συγγένεια με κάποιον άλλο ή κάποια άλλη μουσικό δημιουργό, στην Ελλάδα ή διεθνώς; Ανεξαρτήτως χρονικής περιόδου!
Η αλήθεια είναι ότι καθώς αρέσκομαι στο να αλλάζω ήχο δεν μπορώ να νιώσω ότι ταυτίζομαι στο σύνολο με κάποιον καλλιτέχνη εκτός από επιμέρους πλευρές. Σίγουρα νιώθω όμως μια “συγγένεια” με δημιουργούς που θεματικά εμπνέονται από τη μαγεία της Φύσης, του Κόσμου και των ανθρώπινων παθών όπως είναι οι Dead Can Dance και η Loreena McKennitt. Επίσης η PJ Harvey αντανακλούσε πάντα για μένα, μέσω από την ατέλεια και την ανησυχία της, μια αξεπέραστη αυθεντικότητα που προσπαθώ να διατηρώ όχι μόνο στη μουσική αλλά και στη ζωή γενικότερα.
- Πες μας κάποιους δίσκους που αγαπάς διαχρονικά (όσους θες) και κάποια βιβλία και ταινίες που θα πρότεινες σε έναν έφηβο ή μία έφηβη;
Επειδή όταν καλούμαι να επιλέξω μουσική που να με αντιπροσωπεύει χάνομαι, καθώς αγαπώ τόσα πολλά & διαφορετικά πράγματα, προτιμώ να σου πω τον δίσκο που ακούω τα περισσότερα χρόνια και αυτός είναι το Aion των Dead Can Dance.
Στις ταινίες είμαι σχετικά αδιάβαστη, καταπιάνομαι υπερβολικά με την ταινία “ζωή” και μου είναι δύσκολο να βγάλω τα μάτια μου από πάνω της. Το “ΑΜΗΝ”, παρόλα αυτά, του Κώστα Γαβρά ήταν μια ταινία που με συγκλόνισε.
Περιέργως με τα βιβλία συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Ειδικά τον τελευταίο καιρό όχι μόνο έχουν βρει χώρο στη ζωή μου αλλά νιώθω ότι ζω μαζί τους κατά έναν περίεργο τρόπο. Τελευταία διάβασα τον Λύκο της Στέπας και την Mrs Dalloway. Δεν ξέρω αν το πρώτο θα μπορούσε να απορροφηθεί από έναν έφηβο, δεδομένου του νεαρού της ηλικίας και της εμπειρίας, αλλά σίγουρα είναι βιβλία τα οποία δίνουν ιδιαίτερη τροφή για σκέψη.