Ο βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ και πρώην Υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Παρασκευόπουλος, σχολίασε την επικαιρότητα στο απογευματινό μαγκαζίνο του Prisma 91,6 και τον δημοσιογράφο Παναγιώτη Κουνιάκη.
Αναφερόμενος στους υψηλούς πολιτικούς τόνους στην συζήτηση για τον προϋπολογισμό, ανέφερε ότι και στο παρελθόν, όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές, το ύφος γίνεται περισσότερο άγριο, τα πράγματα φαίνεται να είναι σε οξύτητα.
“Το γεγονός ότι αυτό είναι πλέον πρακτική, δεν σημαίνει ότι είναι θετικό, πάντα ο διάλογος που γίνεται με ευπρέπεια και ψυχραιμία, είναι περισσότερο παραγωγικός και έχει περισσότερο ενδιαφέρον.
Αυτή η οξύτητα που παρατηρείται τις τελευταίες ημέρες είναι αρνητική, θέλοντας να πιστεύω ότι αυτή δεν οφείλεται τόσο πολύ στην κυβερνητική παράταξη, ελπίζοντας να μην πάμε έτσι μέχρι τις εκλογές.”
Ερώτημα γιατί η δικαιοσύνη συνεχίζει να είναι ένα πεδίο αντιπαράθεσης και το κατά πόσο υπάρχει παρέμβαση του Κράτους στην απονομή της, ανέφερε ότι το να ενδιαφέρεται τόσο πολύ η πολιτική για τη δικαιοσύνη είναι κανονικό, διότι από δικαστικές αποφάσεις μπορεί να κριθεί και η πορεία κάποιων πολιτικών, ακόμα και ισχύς κάποιων κομμάτων, για αυτό και υπάρχει τόσο μεγάλη ένταση για το άρθρο 86 του Συντάγματος, το οποίο αφορά την ποινική ευθύνη των υπουργών, μία καταδίκη ενός υπουργού ένα σκάνδαλο διαφθοράς, που αντανακλά ακόμη σε μία κυβέρνηση ολόκληρη. Άρα είναι λογικό η δικαιοσύνη να συγκεντρώνει την προσοχή της πολιτικής.
Σχετικά με τις παρεμβάσεις, ανέφερε ότι το φαινόμενο των παρεμβάσεων, δεν έχει τα χαρακτηριστικά της συμφωνίας κάτω από το τραπέζι, το θέμα είναι να μην υπάρχουν επηρεασμοί στη λήψη αποφάσεων. Στην καθημερινότητα νομίζω ότι δεν είναι τόσο οξύ ένα πρόβλημα διαφθοράς στην απονομή Δικαιοσύνης.
Σχολιάζοντας την συγκεκριμένη διάταξη με το βραχιολάκι, που είχε δημιουργήσει έντονες αντιδράσεις σχετικά με την 48ωρη άδεια του Κουφοντίνα, ανέφερε ότι σε όλο τον κόσμο οι σχολές είναι δύο.
Είναι σχολές ποινικού δικαίου οι οποίες πιστεύουν ότι σε ορισμένες περιπτώσεις στην εσχάτη των ποινών, που σε άλλες χώρες και όχι τόσο την Ευρώπη είναι η θανατική ποινή, η ισόβια κάθειρξη, επί των οποίων δεν υπάρχει καμία απόλυση και είναι και άλλες σχολές πιο ήπιες που θεωρούν ότι ποινές οι οποίες είναι εξοντωτικές, όπως να είναι κάποιος κλεισμένος στη φυλακή χωρίς προοπτική εξόδου, θα πρέπει να αποφεύγονται.
Η δικαιοσύνη της δημοκρατίας ακολουθεί κάποιες αρχές μέσα στις οποίες είναι και ο ανθρωπισμός, έστω και αν ο κρατούμενος δεν είχε όρια, μέσα του δικαιοσύνη, αυτοσυγκράτηση σε τίποτα.
Το γεγονός των κοινωνικών αιτημάτων για αυστηρή τιμωρία, η για μία καταστολή η οποία φτάνει στην μηδενική ανοχή και μπορεί να είναι ακόμα και ισοπεδωτική, δεν είναι φαινόμενο το οποίο είναι μόνο Ελληνικό. Η βιβλιογραφία για τον ηθικό πανικό, είναι πολύ αναπτυγμένη από την δεκαετία του 80, καθώς είναι ένα πολύ μελετημένο θέμα.
Από την άλλη μεριά όμως υπάρχει και μία παρεξήγηση. Αποδίδεται στην αριστερά μία αδιαφορία για την ασφάλεια και υπερβολική προσοχή στο θέμα των δικαιωμάτων και δεν είναι έτσι.
Κάθε κοινωνική πολιτική που είναι τίμια και είναι προοδευτική και εγώ θα την έλεγα και αριστερή, οφείλει να προσέχει τόσο τα δικαιώματα όσο και το θέμα της ασφάλειας.
Σε τελική ανάλυση, το να έχει ασφάλεια όταν κυκλοφορεί ένας πολίτης σε μία πόλη και αυτό είναι κάτι που προϋποθέτει κρατική πρόνοια.
Το ζητούμενο δεν είναι ασφάλεια με αδιαφορία για τα δικαιώματα, είναι ο λόγος που πολύ τελευταία και με αφορμή τον αποσυμφορητικό νόμο, υπάρχει ενδιαφέρον μόνο για την ασφάλεια και κανένα ενδιαφέρον για τις ανθρώπινες συνθήκες μέσα στη φυλακή.
Ούτε από την άλλη πλευρά λόγω των δικαιωμάτων πρέπει να έχουμε προνόμια ή χαριστικές ποινές που θα κάνουν τους ανθρώπους να μην έχουν αντικίνητρο να δολοφονούν, καθώς χρειάζεται η χρυσή τομή.
Στο ερώτημα ότι οι πολίτες νιώθουν ανασφάλεια, όταν συλλαμβάνονται συμμορίες κλεφτών και αφήνονται ελεύθερες, ο κύριος Παρασκευόπουλος εξήγησε ότι αυτή η εντύπωση δεν είναι σωστή.
Οι αποσυμφορητικοί νόμοι δεν αφορούσαν ποινές ισόβιας κάθειρξης, αλλά ποινές ανθρώπων οι οποίοι έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή θα έβγαιναν από τη φυλακή.
Δεν υπάρχει κανείς ωστόσο που να μην γνωρίζει ότι η φυλακή δεν σωφρονίζει. Ο μύθος του σωφρονισμού της φυλακής έχει σταματήσει από τον 16ο αιώνα.
Η φυλακή έναν άνθρωπο τον αποκόπτει από την εργασία και την οικογένεια, αυτό δεν μπορεί να είναι συνετισμός, απεναντίας αυτό δημιουργεί περισσότερη επιθετικότητα.
Αναγκαίο κακό είναι η φυλακή, εάν δεν υπήρχε ένα αντικίνητρο απέναντι στην τέλεση ενός εγκλήματος, από την άλλη πλευρά δεν μπορούμε να φτάσουμε να πιστεύουμε ότι όσο κάποιος μείνει περισσότερες μέρες στη φυλακή, όταν βγει θα είναι λιγότερο επιθετικός αυτό είναι λάθος, μετρημένο και αποδεδειγμένο.
Δεν βοηθάει το να μείνει κάποιος τη φυλακή δύο μήνες ή έξι μήνες παραπάνω, αλλά μέσα στη φυλακή να ζήσει ανθρώπινα, να έχει κάποιες κατακτήσεις, μία απασχόληση και όταν βγει από τη φυλακή να στηριχτεί στην επανένταξη του.
Αν αυτό επιτευχθεί θα έχουμε λιγότερη εγκληματικότητα. Όταν στις φυλακές επικρατούσε κατάσταση σαρδέλα ποίησης δεν γινόταν καθόλου, αυτή τη στιγμή που οι φυλακές μας μας είναι πιο ανθρώπινες από άποψη χωρητικότητας, η κατάσταση είναι είναι καλύτερη.