Η επιλογή προέδρου του κόμματος ανάμεσα στους 4 υποψηφίους στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα και στη δεδομένη οικονομική και κοινωνική συγκυρία συνιστά αναμφίβολα μια από τις πιο υπεύθυνες αλλά και δύσκολες ταυτόχρονα αποφάσεις που καλείται να λάβει ο δεξιός ψηφοφόρος
Η επιλογή αυτή καθίσταται ακόμα πιο δύσκολη αν αναλογιστεί κανείς ότι το κόμμα προέρχεται από τρεις συνεχόμενες (σε μικρό βεβαία χρονικό διάστημα) ήττες, αλλά η παρουσία του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ δεν καθησυχάζουν τους Έλληνες και γι΄αυτο τον επιπρόσθετο λόγο ο νέος πρόεδρος της ΝΔ φαντάζει ως ο επόμενος κυβερνήτης.
Η Νέα Δημοκρατία έδωσε τρομερούς αγώνες και ανάλωσε τρομερές δυνάμεις για να πείσει τον Ελληνικό λαό ότι η πρόταση Τσίπρα-ΣΥΡΙΖΑ ήταν επικίνδυνη, χωρίς να φανταστεί ότι άλλα έλεγαν, και άλλα έκαναν. Η αυτονόητη κολουτούμπα για αυτούς ήταν ακατανόητη για εμάς.
Το όλο ζήτημα επιλογής νέου προέδρου γίνεται ακόμη πιο περίπλοκο αν σκεφθεί κανείς το πώς μέχρι σήμερα ένας ψηφοφόρος επέλεγε υποψήφιους. Μέχρι το 2009 που τα πράγματα φαινομενικά ήταν ρόδινα τα κριτήρια επιλογής ενός ψηφοφόρου που καθόριζαν και τον τύπο ηγέτη που θα επέλεγε ένα κόμμα ηταν τρία. Πρώτον μια ιδιότυπη «οικογενειακή» παράδοση που ταύτιζε συγκεκριμένες ομάδες ψηφοφόρων με συγκεκριμένα κόμματα, δεύτερον το ατομικό συμφέρον ή και το προσωπικό βόλεμα και όχι το γενικότερο καλό που οδήγησε- ως γνωστόν- στην ανοχή της διαφθοράς και στη διαιώνισή της, στην παγίωση της αναξιοκρατίας και του πελατειακού συστήματος και τρίτον η επικράτηση ενός γενικότερου lifestyle στην πολιτική σκηνή. Τα τρία αυτά κριτήρια οδήγησαν όμως στην πλήρη απαξίωση του πολιτικού προσωπικού.
Σημείο καμπής στην αλλαγή εκλογικής συμπεριφοράς του Έλληνα είναι το 2009. Η Κρίση άλλαξε τα δεδομένα του, τις προοπτικές και τις προτεραιότητες του και τροποποίησε τα σχέδια και τα όνειρα του. Ο Έλληνας άρχισε να καταλαβαίνει τη μισή αλήθεια και να αναζητά τους υπευθύνους για την κατάσταση που έφτασε η χώρα στο πολιτικό δυναμικό. Κατάλαβε πως η στήριξη υποψηφίων και κομμάτων που θα εκπροσωπήσουν και θα κρίνουν τις τύχες του συνόλου δεν είναι κάτι επιπόλαιο, αλλά θα πρέπει να υπάρχει ώριμη σκέψη και προβληματισμός προκειμένου να οδηγηθούμε στη σωστή επιλογή. Η επιλογή δεν είναι Καλλιστεία να διαλέξουμε τον πιο όμορφο, ούτε αθλητικός αγώνας να επιλέξουμε τον πιο γυμνασμένο. Ακόμα και ποιο σοβαρά κριτήρια όπως η μόρφωση ή η καλοσύνη και οι γνώσεις δεν μπορεί να αποτελέσουν μοναδικά κριτήρια.
Το σωστότερο κριτήριο επιλογής είναι ο υποψήφιος, Να ξέρει, Να Θέλει και Να μπορεί να αλλάξει τα πράγματα, να δώσει λύσεις και να διαχειριστεί τα συγκεκριμένα προβλήματα. Συνταγές από άλλες εποχές ή από χώρες με διαφορετικά χαρακτηριστικά δεν θα είναι συνήθως επιτυχημένες όταν εφαρμοστούν εδώ. Βέβαια έχουμε φτάσει στο σημείο παραφροσύνης να αντιγράφουμε τα πάντα, ιδιαίτερα τις προεκλογικές εκστρατείες και τα σλόγκαν.
Έλεος ποια με το «Yes we can» του Ομπάμα, έχει χρησιμοποιηθεί τόσες φόρες και σε τόσες παραλλαγές που αν ο Ομπάμα ήξερε ελληνικά θα το είχε αποκηρύξει. Έλεος με την αντιγραφή της προεκλογικής καμπάνιας των Αμερικανών, σε λίγα θα μας ζητήσουν να ψηφίσουμε και εμείς Τρίτη!!.
Ένα σημείο που αξιολογείτε αρνητικά, αλλά κατά την γνώμη μου κρύβει κάτι θετικό είναι το ποσοστό της αποχής. Αν αφαιρέσουμε ένα ποσοστό που για ανυπερβλήτους λόγους ή μόνιμα συνειδητά απέχει μας μένει ένα ποσοστό γύρω στο 20% που δείχνουν δυσαρέσκεια στο πολιτικό σκηνικό, αλλά είναι εν δυνάμει ψηφοφόροι. Αργά η γρήγορα θα επιστέψουν και είναι οι εφεδρείες που θα κρίνουν τις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις ή εκείνοι που θα γιγαντώσουν ενδεχομένως κάτι νέο. Πεδίο δόξας λαμπρό για κάθε κόμμα να τους πείσει.
Όλα τα παραπάνω ισχύουν εις κεραίας όσον αφορά και την εσωκομματική εκλογή νέου πρόεδρου στη Νέα Δημοκρατία. Όπως σε κάθε κόμμα αντιπροσωπεύουμε αναλογικά την κοινωνία. Κάποιος στατιστικολόγος θα έλεγε επειδή το δείγμα είναι μεγάλο (περίπου 30% του πληθυσμού) και διαχρονικό, στις τάξεις των ψηφοφόρων μας αν εξαιρέσουμε ακραίες εκφράσεις υπάρχει πλήρης αντιστοιχία με την κοινωνία.
Στην κοινωνία είναι σχετικά δύσκολο να αλλάξουν τα κριτήρια από μια στιγμή στην άλλη. Θα υπάρχει αντίσταση , τα στερεότυπα και οι ιδεοληψίες θα αποτελέσουν εμπόδιο. Σε αυτό το πεδίο είναι η χρυσή ευκαιρία της ΝΔ. κάνοντας ένα βήμα για την αλλαγή της που θα είναι ένα βήμα και για την χώρα. Και αυτό θα το κάνει πείθοντας τον δικό της έντιμο, σκεπτόμενο, σοβαρό ψηφοφόρο, αλλά και όσους τόσο καιρό δικαίως ή αδίκως απείχαν ότι έφτασε η ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ.
Η κορυφαία στιγμή στην εσωκομματική δημοκρατία, αυτή της επιλογής του πρόεδρου του Κόμματος, αυτή της επιλογής του αυριανού Πρωθυπουργού. Με τις παλιές λογικές και τακτικές, με εσωκομματικούς συσχετισμούς και μηχανισμούς, δεν θα αλλάξουμε το κόμμα, δεν θα αλλάξουμε την κοινωνία, δεν θα βελτιώσουμε τη ζωή και την χώρα μας.
Η Νέα Δημοκρατία χρειάζεται έναν πρόεδρο ο όποιος θα δημιουργήσει σοκ αλλαγής, χωρίς όμως να χάσει τις αρχές της, την ιδεολογία της και τελικά την ψυχή της. Έναν πρόεδρο που δεν θα θέλει να είναι «Βασιλιάς» ελέω ψηφοφόρου στο κόμμα, αλλά θα αξιοποιήσει τα στελέχη, θα κάνει οργανωτικές αλλαγές, θα επιβάλει αξιοκρατία, διαφάνεια και συλλογικές διαδικασίες. Ένα έξυπνο κόμμα που παράγει γνώση, στελέχη και προτάσεις διακυβέρνησης.
Έναν πρόεδρο που θα εξελίξει ιδεολογικά το κόμμα και θα μας βγάλει από την πολιτική φτώχεια. Έναν πρόεδρο που δεν θα κρύβεται πίσω από μνημόνια αλλά θα μας πάει πέρα και πάνω από αυτά. Ένα κόμμα που θα έχει ανοιχτούς δίαυλους και συνεργασία με κάθε υγιές τμήμα της κοινωνίας
Έναν πρόεδρο που θα κόψει τους ελάχιστους δεσμούς με το πελατειακό κράτος, δεν θα ενδώσει στο λαϊκισμό, στον κορπορατισμό αλλά θα υπερασπιστεί την ελεύθερη αγορά, την ανάπτυξη, την απασχόληση, αλλά και τους βασικούς πυλώνες κάθε κοινωνίας, την Υγεία και την Παιδεία.
Σε λίγο καιρό θα κληθούμε να ξανακυβερνήσουμε την χώρα. Ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ το πιστεύει αυτό. Ένα μήνα μετά τις εκλογές και όλοι στο εσωτερικο και εξωτερικό μιλούν για μεταρρυθμιστική κόπωση .
Το κριτήριο λοιπόν στην εκλογή πρόεδρου θα πρέπει να είναι ένα. Ποιος μπορεί να οδηγήσει την χώρα στο μέλλον. Ποιος μπορεί να έχει την χώρα ισότιμο ευρωπαίο εταίρο. Ποιος μπορεί να δημιουργήσει ένα ανοιχτό κόμμα, με ανοιχτή οικονομία, για μια ανοιχτή κοινωνία.
Για να αλλάξουμε πραγματικά, δίπλα στις παλιές πέτρινες τοξότές γέφυρες πρέπει να κτίσουμε νέες πρωτοποριακές προκειμένου να διαβούμε το ποτάμι της ανάπτυξης, γέφυρες που θα μεταφέρουν τους πολίτες από την ανεργία στην απασχόληση, από την κατάθλιψη στη δημιουργία, από τα Βαλκάνια στην Ευρώπη, από τις συντεχνίες στις συλλογικότητες, από το χθες στο αύριο.
Εχθρός μας δεν είναι ο έτερος συνυποψήφιος, εχθρός μας δεν είναι καν ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Εχθρός κάθε Νεοδημοκράτη είναι η ανεργία, η φτώχια, τα κενά στα σχολεία, οι κλειστές κλινικές στα νοσοκομεία. Εχθρός μας είναι οι μειωμένες συντάξεις και η πληγωμένη περηφάνια των γερόντων μας.
Η συζήτηση αυτή θα έπρεπε να είχε γίνει σε κάποια άλλη εποχή με διαφορετικές πολιτικές συγκυρίες.
Αν όμως όπως μας αρέσει να λέμε ότι είμαστε φτιαγμένοι για τα δύσκολα, αν μπορούμε να βγάλουμε τα καστανά από την φωτιά η ώρα είναι ΤΩΡΑ.
Επιλέγουμε πρόεδρο με βάση τη λογική και όχι το συναίσθημα.
Επιλέγουμε Πρωθυπουργό για τη χώρα και όχι πρόεδρο για το κόμμα.
Επιλέγουμε το αύριο το δικο μας και των παιδιών μας