Οι βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ της περιοχής μας μετά το νέο μνημόνιο που συμφώνησε ο πρωθυπουργός θα κληθούν και οι ίδιοι να υπερψηφίσουν τα μέτρα που απαιτούν οι δανειστές. Μέτρα τα οποία μπορεί το κόμμα τους να τα προτείνει, ωστόσο υπάρχει παράλληλα δίλημμα πολιτικό, ηθικό και αρχής.
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Πρέβεζας για παράδειγμα Κώστας Μπάρκας, μέχρι πρότινος σε κάθε σχετική συζήτηση ήταν σαφής: την Κυριακή 5 Ιουλίου δήλωνε « πρέπει να τελειώσουμε με τα μνημόνια, πρέπει να τελειώσουμε με τις πολιτικές της λιτότητας.».
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το τελεσίγραφο των δανειστών και η ανάγκη συμφωνίας για να μην καταρρεύσει η χώρα είναι προτεραιότητα. Και είναι σωστή παρατήρηση. Τί γίνεται ωστόσο με την ιδεολογία; Την προσωπική ηθική; Τις αξίες της αριστεράς; Τις υποσχέσεις απέναντι σε όσους ψήφισαν και πίστεψαν ότι υπάρχει «Ελπίδα» για μια διαφορετική πολιτική έξω από μνημόνια και λιτότητα; Πού είναι η συνέπεια ανάμεσα στις υποσχέσεις και τις πράξεις;
Οι τοπικοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ασκήσει κριτική και μάλιστα σκληρή στο παρελθόν σε τότε κυβερνητικούς βουλευτές καθώς ψήφιζαν «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ» στα προηγούμενα μνημόνια. Μήπως τώρα μετά τη χθεσινή ταπεινωτική συμφωνία οφείλουν να κάνουν μια γενναία κριτική απέναντι στο κόμμα τους; Μήπως οφείλουν πριν ψηφίσουν να αφουγκραστούν ποια πραγματικά είναι η βούληση των ψηφοφόρων τους αλλά και η συνεπής στάση σύμφωνα με όσα έχουν στο παρελθόν δηλώσει;
Η συμφωνία με τους δανειστές ίσως ήταν μονόδρομος, άλλωστε δεν υπήρξε ποτέ κάποια σοβαρή εναλλακτική πρόταση. Ωστόσο οφείλουν κάποιοι να εξηγήσουν πώς το ΟΧΙ του 61% μπορεί να μετατραπεί σε μια ταπεινωτική συμφωνία που μόνο ντροπή κάνει να αισθάνονται όσοι αποφάσισαν να στηρίξουν την “αντιμνημονιακή” κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.