6Η ΧΡΟΝΙΑ
ΠΕΜΠΤΗ 11 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2014
ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΧΡΟΝΟ (2013)
(Locke)
EΓΧΡΩΜΟ-ΔΡΑΜΑ-Διάρκεια 85’
του Steven Knight
Πρωταγωνιστεί ο Tom Hardy
Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου στα Βρετανικά Βραβεία Ανεξάρτητου Κινηματογράφου και Καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ του Σίδνεϋ.
Την Πέμπτη 11/12/2014 ώρα 21.00 στο Πολιτιστικό Κέντρο Πρέβεζας
υπόθεση
«Η διαφορά μεταξύ του «ποτέ» και του «μόνο μια φορά», είναι η διαφορά μεταξύ καλού και κακού». Ο Ίβαν Λόκε είναι ένας απλός άνθρωπος, παντρεμένος με δύο παιδιά κι επιβλέπων μηχανικός σε κατασκευαστική εταιρία. Ένα βράδυ, κάτι που έκανε λίγους μήνες νωρίτερα θα γυρίσει να τον στοιχειώσει, και θα αναγκαστεί να πάρει αποφάσεις που θα αλλάξουν τη ζωή του και των ανθρώπων που αγαπά, για πάντα. Ταυτόχρονα απειλείται κι ένα έργο που έχει αναλάβει. Στην προσπάθεια του να κάνει το σωστό και να μην επαναλάβει τα λάθη του πατέρα του θα ρισκάρει τα πάντα: τη δουλειά του, τη φήμη του, την οικογένεια του, τη ζωή που πάλεψε τόσο σκληρά να χτίσει.
σχόλιο
Ένα κλειστοφοβικό φιλμ από τον Στίβεν Νάιτ (Dirty Pretty Things, Eastern Promises) και συνάμα ένα road movie με τον Τομ Χάρντι σε one man show σε έναν από τους καλυτέρους ρόλους της καριέρας του που θυμίζει περισσότερο θεατρική ερμηνεία στο σανίδι. Ο πάντα εξαιρετικός Χάρντι, δίνει τον καλύτερό του εαυτό σε μια ταινία που έχει στοιχεία τόσο από το ‘Buried’ όσο και από το ‘Drive’’, και είναι ο ένας και μοναδικός λόγος που σε κάνει να μη βαριέσαι στα μονότονα πλάνα που εκτυλίσσονται στο αυτοκίνητό του ή αλλιώς το εξομολογητήριό του, σε ένα roadtrip του ίδιου προς την κάθαρση.
Ο ήρωας οδηγεί σταθερά, αλλά μέσα στο εσωτερικό του όλα ταλαντεύονται, όλα διακυβεύονται: η οικογένειά του, το επόμενο μεγάλο project στη δουλειά του, η δεύτερη οικογένεια που πρόκειται να αποκτήσει. Η κρίση στο εσωτερικό του ήρωα, η ζωή του, η αξιοπρέπεια και το ρίσκο είναι θέματα που τον απασχολούν και που ζωγραφίζονται εκφραστικά στο πρόσωπό του.
Εσύ με τη σειρά σου, σιωπηλός παρατηρητής, βλέπεις επί μιάμιση ώρα τον οδηγό Άιβαν Λόκε να προσπαθεί να εξηγήσει στη γυναίκα του ότι έκανε ένα ‘στιγμιαίο λάθος’ που όμως πρέπει να αποκαταστήσει και να φέρνει τα πάνω κάτω στη ζωή του.
Ο λόγος είναι ένας: το κλάμα ενός μωρού, η έλλειψη τρυφερότητας, η απουσία πατέρα και τα ψυχολογικά τραύματα που ο ίδιος υπέστη αποτελούν τον καταλύτη της συμπεριφοράς του. Δε θέλει να συμβεί το ίδιο στο παιδί που θα φέρει στον κόσμο μια γυναίκα με την οποία έκανε ένα one night stand σε κατάσταση μέθης. Οπότε θα πρέπει να φτάσει εκεί πριν γεννήσει. Και αυτή είναι μία μόνο από τις προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει. Δύσκολο όμως και παράλληλα μια ακόμη πρόκληση είναι να το πει και στην οικογένεια που ήδη έχει..
Η ταινία ξεκινά με τον ίδιο και το σενάριο πλέκεται μέσα από αλλεπάλληλες κλήσεις, όπου το κουβάρι της υπόθεσης ξετυλίγεται και εσύ μαθαίνεις τι έχει συμβεί στη ζωή του, ακούγοντας τον ήχο του τηλεφώνου, διαφορετικές φωνές στην άλλη άκρη του ακουστικού –που όμως δε βλέπεις- και βλέποντας φώτα, τόνους μπετό σε αυτοκινητόδρομους και το πρόσωπο του ήρωα από διάφορες οπτικές γωνίες είτε ανφας, είτε προφίλ είτε ως κάτοπτρο από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου.
κριτική
Με λιτά υλικά -ένα αυτοκίνητο, έναν οδηγό που μιλά ακατάπαυστα στο τηλέφωνο και τα φώτα ατελείωτων αυτοκινητοδρόμων- ο Στίβεν Νάιτ, σαν ένας άλλος εργολάβος, «χτίζει» με σοφή αριστοτεχνία ένα δράμα κοινωνικών διαστάσεων, αντηχώντας καταστάσεις μιας πραγματικότητας που βιώνουν οι περισσότεροι άνθρωποι.
Η εξέλιξη της τεχνολογίας με το Ιντερνέτ και όλα τα μέσα τηλέ(=μακριά) επικοινωνίας διαμορφώνουν καθημερινά συνθήκες αποπνικτικές, καθώς βρισκόμαστε συχνά να μιλάμε ταυτόχρονα με τη μητέρα, τον προϊστάμενο και το/τη φίλο/η μας.
Ο μεγάλος κοινωνιολόγος Έρβινγκ Γκόφμαν ήρθε αυτόματα στη σκέψη μου κατά τη διάρκεια της προβολής, καθώς ο σκηνοθέτης ενορχηστρώνει ένα θέαμα, όπου διαφορετικά πλαίσια αναφοράς (από την εργασία, την οικογένεια ή και τις καινούριες γνωριμίες) αναμειγνύονται, συγκρούονται και εισχωρούν το ένα μέσα στο άλλο βίαια και ασταμάτητα, προκαλώντας ένα χαοτικό νευρωτικό κλίμα μέσα στο οποίο βυθίζεται ο μοναδικός φανερός δράστης της ιστορίας, ο Ίβαν Λόκε (Τομ Χάρντυ, «Παράνομοι», «The Dark Knight Rises»).
Όπως ένας παιδίατρος (E. Goffman “Forms Of Talks”), κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης, μπορεί να χρησιμοποιεί ταυτόχρονα διαφορετικούς κώδικες επικοινωνίας, μιλώντας διαφορετικά στο παιδί-ασθενή, στη μητέρα που το συνοδεύει, στην κάμερα –από όπου τον παρακολουθούν οι φοιτητές του- και πιθανόν στο τηλέφωνο, έτσι και μέσα στο «Locke» παρακολουθούμε ένα πρόσωπο να μεταπηδά μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα από το ένα επίπεδο λόγου στο άλλο, άλλοτε με ψυχραιμία και άλλοτε με αυξανόμενο άγχος.
Ο Λόκε αλλάζει διαδοχικά «ρόλους»: από μηχανικός παθιασμένος με το έργο του, την άλλη στιγμή γίνεται πατέρας, ειλικρινής σύζυγος, όπως και εραστής που θέλει να είναι τίμιος με τον εαυτό του.
Επιπλέον, φαντάσματα του παρελθόντος θα εισβάλουν και θα ανοίξει ένα διάλογο μαζί τους, ενώ διάφοροι εξωτερικοί παράγοντες (όπως ένα σημαντικό ματς), θα βάλουν άλλον ένα σκόπελο σε αυτό που θέλει να ολοκληρώσει.
Οι τηλεφωνικές συνομιλίες του Λόκε με διαφορετικά πρόσωπα που προέρχονται από διαφορετικά περιβάλλοντα, αντανακλούν ποικίλες όψεις της ζωής του˙ η δράση, τα εμπόδια και οι αναποδιές που συναντά ο ήρωας δίνονται μέσα από το λόγο, δίνοντας στο σύνολο μια νότα θεατρική.
Η ιστορία διαδραματίζεται μέσα στον ελάχιστο χώρο του αυτοκινήτου, πολλές οπτικές γωνίες είναι από τη θέση του οδηγού στην οποία βρίσκεται στριμωγμένος ο χαρακτήρας, όπως είναι «στριμωγμένος» και στη ζωή από τα ξαφνικά προβλήματα που προέκυψαν εξαιτίας μιας επιλογής του.
Τα ψυχρά φώτα και το ντεκόρ από τσιμέντο των τεράστιων αυτοκινητοδρόμων, οι ψηλοί στύλοι και οι αντανακλάσεις των άλλων αυτοκινήτων που περνάνε συνεχώς, συνθέτουν ένα ντεκόρ άχαρο και παγερό, αποπνέοντας μια σκληρότητα όμοια με εκείνη των γεγονότων που οδηγούν το Λόκε σε μια εντελώς διαφορετική πορεία ζωής μη-αναστρέψιμη. Δήμητρα Γιαννακού